Djambo! (Hallo!)
De eerste week in Kenya was een echte vakantie week. Eerst een paar dagen in Mombasa. Een drukke , hete en vaak vuile stad aan de Indische oceaan. Daar heb ik vorig jaar, tijdens mijn eerste bezoek aan Kenya, Charles Kogambi leren kennen. Hij is een man van 25 die is geboren en getogen in Mombasa, maar wiens familie oorspronkelijk uit de buurt van Kisumu komt. Hij is dus een Luo. Een stam van vissers en landbouwers uit het westen van Kenya. Charles heeft me enorm geholpen om contacten te leggen met onder andere de mensen van de Little Theater Club in Mombasa en ook heeft hij geduldig antwoord gegeven op mijn vaak zeer uiteenlopende vragen als; waar koop ik anti muggen crème, hoe zit het schoolsysteem in elkaar, hoe zou je de mentaliteit van de mensen beschrijven? Ook hebben we vaak gesprekken over hoe het leven in Kenya is voor de gemiddelde (=arme) Keniaan.
Dat het leven hier niet makkelijk is zie ik de hele dag om me heen. Ik logeer namelijk bij Charles in het zuiden van Mombasa, het deel dat Likoni heet. Likoni is nog net geen sloppenwijk, maar geen Nederlander zou hier vrijwillig gaan wonen. Het vuil wordt er niet regelmatig opgehaald, er is geen stromend water, de elektriciteit valt regelmatig uit en het is er druk, vies en niet altijd veilig. Dat ik hier als ‘Mzungu’ (witte) logeer baart dan ook nogal wat opzien.. Iedereen uit de buurt komt even nieuwsgierig op bezoek om uit te zoeken hoe dat zit.
Ik heb me voorgenomen om de eerste twee weken rustig aan te doen en een beetje op adem te komen van een wel heel drukke en gestresste periode in Nederland. Tijdens de kerstdagen zijn Charles en ik op ‘Safari’ gegaan naar Afrika’s grootste wildpark Tsavo East National Park. Safari betekent ‘reis’ in het Kiswahili, de taal van Oost Afrika. Tijdens deze reis zag ik de andere kant van Kenya. Luxueuze ‘lodges’, met schone, ruime, koele kamers. Rijen personeel, heerlijk eten en een werkelijk onvergetelijke kennismaking met de jungle. Olifanten, giraffen, antilopen, waterbuffels, slangen, leeuwen en luipaarden en dat alles in een betoverend landschap, dat het midden houdt tussen de Drentse heide en de bergen van de Provence. En dan die heerlijke geur van alle bloeiende bomen. Het was echt fantastisch!
Direct erna werden we verrast met een vloedgolf die dreigde de stranden en kust van Kenya te overspoelen. Gelukkig viel de schade in Mombasa erg mee. Alleen de veerboot ging wat onregelmatiger van Likoni naar de binnenstad en een aantal stranden waren voor een paar dagen afgesloten. In de rest van de wereld is de ramp een stuk groter!
Nu, twee dagen na kerst begin ik me wat meer te concentreren op mijn ‘werk’ deel van de reis. Vrijdag heb ik een ontmoeting met Bernadette Heijmans. Een Surinaams/ Nederlandse dame die van alles doet op het gebied van armenzorg en emancipatie van vrouwen, en een groot deel van het jaar in Mombasa woont. Ook hoop ik deze week de mensen van de Little Theater Club weer te ontmoeten om verder met ze te praten over eventuele samenwerking en eventueel gebruik te kunnen maken van hun netwerk. Ik heb nog tot 4 januari in Mombasa, dus me dunkt tijd genoeg om meer uit te zoeken.
Daarnaast gebruik ik mijn tijd hier vooral om veel te ‘leren’ over hoe het is om afrikaan in Afrika te zijn. Hoe het is om met een paar euro rond te komen, wat het is dat mensen hier ‘op de been’ en positief houdt en wat ik daar allemaal nog van kan leren.
Volgende week ga ik dan op weg naar Kisumu/ Dunga ter voorbereiding van het eerste project. Ik hoop daar wat onderzoek te kunnen doen en mijn lokale netwerk uit te breiden en te versterken. En natuurlijk wil ik heel graag de kinderen van Dunga weer ontmoeten. Vooral Moses en Violet natuurlijk. En ik verheug me op het samenzijn met Tonneke en het weerzien met John Raburu, die wijze man met wie ik vorig jaar een aantal goeie gesprekken heb gehad en wiens familie mij telkens weer verwende met heerlijke maaltijden en gezellig samenzijn. Tonneke heeft al voor onderkomen gezorgd in Dunga, dus ook daar zit ik weer midden in het echte Afrikaanse leven, dit maal op het platteland.
Dus graag tot later, wellicht pas weer in het nieuwe jaar. Vandaag vier ik mijn 42ste verjaardag in de zon op het stralend witte strand van Mombasa Noord en daarna gaan we op bezoek bij Steve die toevallig op de zelfde dag jarig is als ik en ons heeft uitgenodigd voor koffie. Oud en nieuw word hier, net als in Europa, uitgebreid gevierd met een avondje uit in de disco. En als dat alles weer achter de rug is kruip ik weer achter de computer. Tot dan.
Kwaherini! (tot ziens!)
woensdag, december 29
dinsdag, december 14
Creative Relief for East Africa
Deze website is een reisverslag een informatiebron een communicatie middel en nog veel meer ineen. Hier vind je informatie over het initiatief 'Creative Relief for East Africa' of 'Msaada Asili Kwa Afrika Mashariki' in het Kiswahili.
Het idee voor dit initiatief is geboren uit een ontmoeting die ik had met Tonneke Esman die in Dunga, een klein vissersdorp in west Kenia aan het Victoriameer, betrokken is bij allerlei projecten voor en met de plaatselijke bevolking. Zij heeft daar samen met een plaatselijke organsatie 'Dunga Development' een informal school voor de allerarmste, vaak verweesde, kinderen opgezet en een sponsorprogramma voor die kinderen die thuis niet de middelen hebben voor zelfs de allereerste levensbehoeften als eten en kleding.
In Amsterdam ben ik in het dagelijks leven werkzaam in de kunsteducatie onder andere bij Kunstweb, de Muziekschool Amsterdam, de Voortgezette Opleiding Docent Dansexpressie(VODD) en de Theater Organisatie voor Vluchtelingen kinderen (TOV). Het leek Tonneke een goed idee wanneer ik eens naar Dunga zou komen om een kunsteducatie project (muziektheater voorstelling maken) op te zetten en uit te voeren voor en met de bijna 200 kinderen van 'haar' informal school.
In de winter van 2003 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben op reis gegaan naar Kenia. Het land van de wilde en ongerepte natuur en de prachtige mix van arabische, indiase en afrikaanse invloeden.
Eerst een week naar Mombasa aan de Indische Oceaan, toen naar Malindi, een badplaats ten noorden van Mombasa. Toen naar Lamu, een prachtig verstild eiland voor de kust met een lange islamitische traditie en toen naar Nairobi; enorm, vervuild en gevaarlijk (Nairobbery).
Daarna heb ik twee weken bij Tonneke in Dunga gelogeerd en met de plaatselijke bevolking gesproken. Het dorpshoofd, de notabelen van het dorp, de docenten van de school en verder met de kinderen, waaronder Moses en Violet, twee kinderen uit één gezin die hun vader en moeder aan AIDS zijn kwijtgeraakt en nu bij hun grootmoeder 'aunt Margaret' van rond de 60 en 9 andere verweesde neefjes en nichtjes en hun oom Amos van 22 in een eenvoudige hut wonen aan het meer.
Moses en Violet worden gesponsord via de stichting Dunga Development en kunnen dus naar school, krijgen iets te eten en op tijd nieuwe kleren en een extraatje. Ik draag daar elke maand een bedrag aan bij en vond het geweldig om te zien dat mijn bescheiden bijdrage voor die kinderen een wereld van verschil maakt. Waarom doet niet iedereen in het rijke westen dat?
Teruggekomen in Nederland was ik natuurlijk vol indrukken en verhalen en broedde ik het idee om terug te gaan en ook daadwerkelijk een project in Dunga op te zetten verder uit. Ik mailde iedereen die ik in mijn persoonlijke en professionele netwerk kende en vormde een support groep van een aantal mensen die samen met mij het idee verder uitwerkt.
Nu ga ik dan voor de tweede keer naar Afrika. Met een opdracht om te onderzoeken wat de kinderen/ bewoners van Dunga werkelijk bezighoudt. Waarover een kunsteducatief project, zoals bijvoorbeeld een muziektheatervoorstelling met alle kinderen van de school, zou kunnen gaan. Welke methodieken we zouden kunnen hanteren en hoe we er voor kunnen zorgen dat er een duurzaam resultaat wordt bereikt.
Op deze website wil ik je verslag doen van mijn reis naar Mombasa, Dunga en Nairobi. Vertellen over mijn indrukken, ontmoetingen en avonturen. Ik hoop dat ik je daardoor een beetje deelgenoot kan laten zijn van mijn droom. De droom om in het leven van de kinderen in Dunga net even het verschil te maken tussen overleven en leven!
Ben Hekkema, Amsterdam 13 december 2004
Het idee voor dit initiatief is geboren uit een ontmoeting die ik had met Tonneke Esman die in Dunga, een klein vissersdorp in west Kenia aan het Victoriameer, betrokken is bij allerlei projecten voor en met de plaatselijke bevolking. Zij heeft daar samen met een plaatselijke organsatie 'Dunga Development' een informal school voor de allerarmste, vaak verweesde, kinderen opgezet en een sponsorprogramma voor die kinderen die thuis niet de middelen hebben voor zelfs de allereerste levensbehoeften als eten en kleding.
In Amsterdam ben ik in het dagelijks leven werkzaam in de kunsteducatie onder andere bij Kunstweb, de Muziekschool Amsterdam, de Voortgezette Opleiding Docent Dansexpressie(VODD) en de Theater Organisatie voor Vluchtelingen kinderen (TOV). Het leek Tonneke een goed idee wanneer ik eens naar Dunga zou komen om een kunsteducatie project (muziektheater voorstelling maken) op te zetten en uit te voeren voor en met de bijna 200 kinderen van 'haar' informal school.
In de winter van 2003 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben op reis gegaan naar Kenia. Het land van de wilde en ongerepte natuur en de prachtige mix van arabische, indiase en afrikaanse invloeden.
Eerst een week naar Mombasa aan de Indische Oceaan, toen naar Malindi, een badplaats ten noorden van Mombasa. Toen naar Lamu, een prachtig verstild eiland voor de kust met een lange islamitische traditie en toen naar Nairobi; enorm, vervuild en gevaarlijk (Nairobbery).
Daarna heb ik twee weken bij Tonneke in Dunga gelogeerd en met de plaatselijke bevolking gesproken. Het dorpshoofd, de notabelen van het dorp, de docenten van de school en verder met de kinderen, waaronder Moses en Violet, twee kinderen uit één gezin die hun vader en moeder aan AIDS zijn kwijtgeraakt en nu bij hun grootmoeder 'aunt Margaret' van rond de 60 en 9 andere verweesde neefjes en nichtjes en hun oom Amos van 22 in een eenvoudige hut wonen aan het meer.
Moses en Violet worden gesponsord via de stichting Dunga Development en kunnen dus naar school, krijgen iets te eten en op tijd nieuwe kleren en een extraatje. Ik draag daar elke maand een bedrag aan bij en vond het geweldig om te zien dat mijn bescheiden bijdrage voor die kinderen een wereld van verschil maakt. Waarom doet niet iedereen in het rijke westen dat?
Teruggekomen in Nederland was ik natuurlijk vol indrukken en verhalen en broedde ik het idee om terug te gaan en ook daadwerkelijk een project in Dunga op te zetten verder uit. Ik mailde iedereen die ik in mijn persoonlijke en professionele netwerk kende en vormde een support groep van een aantal mensen die samen met mij het idee verder uitwerkt.
Nu ga ik dan voor de tweede keer naar Afrika. Met een opdracht om te onderzoeken wat de kinderen/ bewoners van Dunga werkelijk bezighoudt. Waarover een kunsteducatief project, zoals bijvoorbeeld een muziektheatervoorstelling met alle kinderen van de school, zou kunnen gaan. Welke methodieken we zouden kunnen hanteren en hoe we er voor kunnen zorgen dat er een duurzaam resultaat wordt bereikt.
Op deze website wil ik je verslag doen van mijn reis naar Mombasa, Dunga en Nairobi. Vertellen over mijn indrukken, ontmoetingen en avonturen. Ik hoop dat ik je daardoor een beetje deelgenoot kan laten zijn van mijn droom. De droom om in het leven van de kinderen in Dunga net even het verschil te maken tussen overleven en leven!
Ben Hekkema, Amsterdam 13 december 2004
reageren; mailto:ben.hekkema@gmail.com
Abonneren op:
Posts (Atom)