Deze website is een reisverslag een informatiebron een communicatie middel en nog veel meer ineen. Hier vind je informatie over het initiatief 'Creative Relief for East Africa' of 'Msaada Asili Kwa Afrika Mashariki' in het Kiswahili.
Het idee voor dit initiatief is geboren uit een ontmoeting die ik had met Tonneke Esman die in Dunga, een klein vissersdorp in west Kenia aan het Victoriameer, betrokken is bij allerlei projecten voor en met de plaatselijke bevolking. Zij heeft daar samen met een plaatselijke organsatie 'Dunga Development' een informal school voor de allerarmste, vaak verweesde, kinderen opgezet en een sponsorprogramma voor die kinderen die thuis niet de middelen hebben voor zelfs de allereerste levensbehoeften als eten en kleding.
In Amsterdam ben ik in het dagelijks leven werkzaam in de kunsteducatie onder andere bij Kunstweb, de Muziekschool Amsterdam, de Voortgezette Opleiding Docent Dansexpressie(VODD) en de Theater Organisatie voor Vluchtelingen kinderen (TOV). Het leek Tonneke een goed idee wanneer ik eens naar Dunga zou komen om een kunsteducatie project (muziektheater voorstelling maken) op te zetten en uit te voeren voor en met de bijna 200 kinderen van 'haar' informal school.
In de winter van 2003 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben op reis gegaan naar Kenia. Het land van de wilde en ongerepte natuur en de prachtige mix van arabische, indiase en afrikaanse invloeden.
Eerst een week naar Mombasa aan de Indische Oceaan, toen naar Malindi, een badplaats ten noorden van Mombasa. Toen naar Lamu, een prachtig verstild eiland voor de kust met een lange islamitische traditie en toen naar Nairobi; enorm, vervuild en gevaarlijk (Nairobbery).
Daarna heb ik twee weken bij Tonneke in Dunga gelogeerd en met de plaatselijke bevolking gesproken. Het dorpshoofd, de notabelen van het dorp, de docenten van de school en verder met de kinderen, waaronder Moses en Violet, twee kinderen uit één gezin die hun vader en moeder aan AIDS zijn kwijtgeraakt en nu bij hun grootmoeder 'aunt Margaret' van rond de 60 en 9 andere verweesde neefjes en nichtjes en hun oom Amos van 22 in een eenvoudige hut wonen aan het meer.
Moses en Violet worden gesponsord via de stichting Dunga Development en kunnen dus naar school, krijgen iets te eten en op tijd nieuwe kleren en een extraatje. Ik draag daar elke maand een bedrag aan bij en vond het geweldig om te zien dat mijn bescheiden bijdrage voor die kinderen een wereld van verschil maakt. Waarom doet niet iedereen in het rijke westen dat?
Teruggekomen in Nederland was ik natuurlijk vol indrukken en verhalen en broedde ik het idee om terug te gaan en ook daadwerkelijk een project in Dunga op te zetten verder uit. Ik mailde iedereen die ik in mijn persoonlijke en professionele netwerk kende en vormde een support groep van een aantal mensen die samen met mij het idee verder uitwerkt.
Nu ga ik dan voor de tweede keer naar Afrika. Met een opdracht om te onderzoeken wat de kinderen/ bewoners van Dunga werkelijk bezighoudt. Waarover een kunsteducatief project, zoals bijvoorbeeld een muziektheatervoorstelling met alle kinderen van de school, zou kunnen gaan. Welke methodieken we zouden kunnen hanteren en hoe we er voor kunnen zorgen dat er een duurzaam resultaat wordt bereikt.
Op deze website wil ik je verslag doen van mijn reis naar Mombasa, Dunga en Nairobi. Vertellen over mijn indrukken, ontmoetingen en avonturen. Ik hoop dat ik je daardoor een beetje deelgenoot kan laten zijn van mijn droom. De droom om in het leven van de kinderen in Dunga net even het verschil te maken tussen overleven en leven!
Ben Hekkema, Amsterdam 13 december 2004
Het idee voor dit initiatief is geboren uit een ontmoeting die ik had met Tonneke Esman die in Dunga, een klein vissersdorp in west Kenia aan het Victoriameer, betrokken is bij allerlei projecten voor en met de plaatselijke bevolking. Zij heeft daar samen met een plaatselijke organsatie 'Dunga Development' een informal school voor de allerarmste, vaak verweesde, kinderen opgezet en een sponsorprogramma voor die kinderen die thuis niet de middelen hebben voor zelfs de allereerste levensbehoeften als eten en kleding.
In Amsterdam ben ik in het dagelijks leven werkzaam in de kunsteducatie onder andere bij Kunstweb, de Muziekschool Amsterdam, de Voortgezette Opleiding Docent Dansexpressie(VODD) en de Theater Organisatie voor Vluchtelingen kinderen (TOV). Het leek Tonneke een goed idee wanneer ik eens naar Dunga zou komen om een kunsteducatie project (muziektheater voorstelling maken) op te zetten en uit te voeren voor en met de bijna 200 kinderen van 'haar' informal school.
In de winter van 2003 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben op reis gegaan naar Kenia. Het land van de wilde en ongerepte natuur en de prachtige mix van arabische, indiase en afrikaanse invloeden.
Eerst een week naar Mombasa aan de Indische Oceaan, toen naar Malindi, een badplaats ten noorden van Mombasa. Toen naar Lamu, een prachtig verstild eiland voor de kust met een lange islamitische traditie en toen naar Nairobi; enorm, vervuild en gevaarlijk (Nairobbery).
Daarna heb ik twee weken bij Tonneke in Dunga gelogeerd en met de plaatselijke bevolking gesproken. Het dorpshoofd, de notabelen van het dorp, de docenten van de school en verder met de kinderen, waaronder Moses en Violet, twee kinderen uit één gezin die hun vader en moeder aan AIDS zijn kwijtgeraakt en nu bij hun grootmoeder 'aunt Margaret' van rond de 60 en 9 andere verweesde neefjes en nichtjes en hun oom Amos van 22 in een eenvoudige hut wonen aan het meer.
Moses en Violet worden gesponsord via de stichting Dunga Development en kunnen dus naar school, krijgen iets te eten en op tijd nieuwe kleren en een extraatje. Ik draag daar elke maand een bedrag aan bij en vond het geweldig om te zien dat mijn bescheiden bijdrage voor die kinderen een wereld van verschil maakt. Waarom doet niet iedereen in het rijke westen dat?
Teruggekomen in Nederland was ik natuurlijk vol indrukken en verhalen en broedde ik het idee om terug te gaan en ook daadwerkelijk een project in Dunga op te zetten verder uit. Ik mailde iedereen die ik in mijn persoonlijke en professionele netwerk kende en vormde een support groep van een aantal mensen die samen met mij het idee verder uitwerkt.
Nu ga ik dan voor de tweede keer naar Afrika. Met een opdracht om te onderzoeken wat de kinderen/ bewoners van Dunga werkelijk bezighoudt. Waarover een kunsteducatief project, zoals bijvoorbeeld een muziektheatervoorstelling met alle kinderen van de school, zou kunnen gaan. Welke methodieken we zouden kunnen hanteren en hoe we er voor kunnen zorgen dat er een duurzaam resultaat wordt bereikt.
Op deze website wil ik je verslag doen van mijn reis naar Mombasa, Dunga en Nairobi. Vertellen over mijn indrukken, ontmoetingen en avonturen. Ik hoop dat ik je daardoor een beetje deelgenoot kan laten zijn van mijn droom. De droom om in het leven van de kinderen in Dunga net even het verschil te maken tussen overleven en leven!
Ben Hekkema, Amsterdam 13 december 2004
reageren; mailto:ben.hekkema@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten