Het Gospel Concert in Nairobi
dinsdag, februari 8
donderdag, februari 3
Terug
Ik ben terug! Veilig geland op een ietwat gladde landingsbaan in Düsseldorf en daarna met een boemeltreintje terug naar Amsterdam om vervolgens te ontdekken dat ik mijn camera kwijt ben geraakt ergens tussen Mombasa en Amsterdam. Godzijdank voor de reisverzekering, wel twee uur op het politiebureau gezeten om aangifte te doen bij een agent die nog nooit van Mombasa had gehoord.
Nederland had besloten me te verwelkomen met kou en sneeuw en nattigheid en grijze luchten en dat viel niet mee na de strakke blauwe hemel van Kenya. De eerste dagen vond ik iedereen er ook maar erg slecht uitzien, zo wit! Maar nu, na een week, ben ik al weer aardig gewend. Volop aan het werk en mijn tempo weer enigszins aangepast aan Nederland. Kenya is weer ver weg, hoewel constant in mijn gedachten.
Tonneke vertelde me eens dat het slim is om op het vliegveld, zodra je het vliegtuig instapt een denkbeeldige knop om te draaien. Wisselen van het Afrikaanse leven naar het Europese. Op de één of andere manier moest ik daarvoor een daad stellen en kocht dus meteen een belastingvrij en evenzogoed duur en overbodig luchtje in het vliegtuig. Ik was meteen weer in consumerend en verwend Europa. Het heeft geen zin om te lang stil te blijven staan bij de onrechtvaardigheid in deze wereld. Je kunt maar weinig doen en dat wat je kunt doen heeft misschien maar weinig zin en ondertussen moet je zelf verder leven en dat leven is hier, in Nederland.
Afrika heeft me opnieuw en weer anders dan de eerste keer de ogen geopend voor mijn ‘geluk’. Door toeval ben ik in dit sompige stukje wereld geboren bij een stel fantastische ouders die me alle mogelijkheden hebben meegegeven die er maar zijn en me hebben gestimuleerd om me te ontwikkelen. Daardoor heb ik kansen gekregen die de meeste kinderen nooit zullen hebben in deze wereld. Dat noem ik nou geluk hebben. Nog meer geluk is dat ik in staat ben om het geluk dat mij ten deel is gevallen een beetje te delen met anderen en pas daarvan ga ik me ook gelukkig voelen. ‘Geluk’ in je eentje is ook maar niks namelijk.
Het was heerlijk om weer onder een hete douche te staan, over de Albert Cuyp markt te lopen, mijn vrienden te zien, in mijn eigen bed te slapen. Maar toch mis ik de geur, de klamme hitte, het lawaai, de sloomheid van het Keniaanse leven heel erg. Dat zal wel verder slijten en ach, met een beetje geluk zit ik er over vijf maanden alweer.
Nederland had besloten me te verwelkomen met kou en sneeuw en nattigheid en grijze luchten en dat viel niet mee na de strakke blauwe hemel van Kenya. De eerste dagen vond ik iedereen er ook maar erg slecht uitzien, zo wit! Maar nu, na een week, ben ik al weer aardig gewend. Volop aan het werk en mijn tempo weer enigszins aangepast aan Nederland. Kenya is weer ver weg, hoewel constant in mijn gedachten.
Tonneke vertelde me eens dat het slim is om op het vliegveld, zodra je het vliegtuig instapt een denkbeeldige knop om te draaien. Wisselen van het Afrikaanse leven naar het Europese. Op de één of andere manier moest ik daarvoor een daad stellen en kocht dus meteen een belastingvrij en evenzogoed duur en overbodig luchtje in het vliegtuig. Ik was meteen weer in consumerend en verwend Europa. Het heeft geen zin om te lang stil te blijven staan bij de onrechtvaardigheid in deze wereld. Je kunt maar weinig doen en dat wat je kunt doen heeft misschien maar weinig zin en ondertussen moet je zelf verder leven en dat leven is hier, in Nederland.
Afrika heeft me opnieuw en weer anders dan de eerste keer de ogen geopend voor mijn ‘geluk’. Door toeval ben ik in dit sompige stukje wereld geboren bij een stel fantastische ouders die me alle mogelijkheden hebben meegegeven die er maar zijn en me hebben gestimuleerd om me te ontwikkelen. Daardoor heb ik kansen gekregen die de meeste kinderen nooit zullen hebben in deze wereld. Dat noem ik nou geluk hebben. Nog meer geluk is dat ik in staat ben om het geluk dat mij ten deel is gevallen een beetje te delen met anderen en pas daarvan ga ik me ook gelukkig voelen. ‘Geluk’ in je eentje is ook maar niks namelijk.
Het was heerlijk om weer onder een hete douche te staan, over de Albert Cuyp markt te lopen, mijn vrienden te zien, in mijn eigen bed te slapen. Maar toch mis ik de geur, de klamme hitte, het lawaai, de sloomheid van het Keniaanse leven heel erg. Dat zal wel verder slijten en ach, met een beetje geluk zit ik er over vijf maanden alweer.
Abonneren op:
Posts (Atom)