Zelf ben ik opgegroeid zonder al te veel 'religie'. De bijbel gelezen als een interessant verhalenboek en naast humanistisch onderwijs ook de nodige informatie over de verschillende religies mee gekregen, maar religieus wil ik me zelf bepaald niet noemen.
Dat is in Kenya een onbekend verschijnsel. Geen religie hebben is hier zoiets als een one way ticket to hell. Als Europeaan ben ik natuurlijk sowieso een vreemde eend in de beit en wordt me mijn heidendom niet al te kwalijk genomen maar eigenlijk kunnen mensen het maar moeilijk accepteren dat je niet religieus bent. In Mombasa hoor je dan weer de Imam oproepen tot gebed, stuit je op prachtige Hindu tempels of wordt je getracteerd op een openlucht evangelisatie dienst. De televisie zendt de meest uiteenlopende religieuze programma's uit en te pas en te onpas wordt God, Jesus of Maria aangeropen om zijn of haar zegen over dit of dat te geven. Nu kan ik me religie als cement van een sociaal bouwwerk heel goed voorstellen en wellicht biedt het veel mensen hier een houvast in vaak moeilijke tijden, maar de rol die de kerken spelen in wat in mijn ogen 'post koloniale onderdrukking' is zie ik ook.
Een belangrijke reden voor het niet gebruiken van condooms is het feit dat bijna alle (christelijke) kerken het gebruik ervan afwijzen of op z'n minst niet aanmoedigen en wijzen op het feit dat onthouding de enige geaccepteerde manier van voorkomen van zwangerschap en/ of SOA's is. En dan lees je dan onveilige abortussen en onveilige sex de twee grootste killers van Kenya zijn. De eerste vanwege de dood door infectie bij vrouwen bij wie een (illegale) abortus is uitgevoerd, de tweede vanzelfsprekend door HIV/AIDS.
Onderdrukking van vrouwen en minderheden met de zegen of zelfs theoretische onderbouwing door verschillende religieuze stromingen is ook zoiets waar ik me heel kwaad over kan maken. Nu is niet alleen de kerk daar debet aan maar zeker ook de traditie's van veel 'tribes' in dit deel van de wereld. Toch wordt maar al te gretig dit onderdrukkingsmechanisme door de kerken overgenomen.
Religie's en kerken zouden zo'n goede en belangrijke rol kunnen spelen in het op weg helpen van een door onderdrukking en rampen geplaagde bevolking. Bevrijdingstheologen in Zuid Amerika zijn daar een voorbeeld van. Kerken hebben ook in de Nederlandse geschiedenis een belangrijke rol gespeeld bij de emancipatie en ontwikkeling van de 'gewone man'. Hier zie ik daar maar weinig van terug, een enkele gunstige uitzondering daargelaten.
Dat betekend voor degenen die het anders willen dat er maar een optie overblijft; omverwerpen van de bestaande structuren, REVOLUTIE!(in welke vorm dan ook)
Het was een optie die voor mijn socialistische voorvaderen gold en waar ik op zich sympathie voor heb, maar of het er hier ooit van gaat komen?
vrijdag, augustus 5
Ziekenhuis
Ik had me een heerlijke, ontspannen vakantietijd in Mombasa voorgesteld, maar helaas, daar is tot nu toe niet veel van terecht gekomen. Eergisteren na het nuttigen van een glas avocadosap bij John de sapjongen begon James Young, de jongere broer van Charles enorm te kotsen. Na een hele middag en nacht te hebben gekotst werd hij steeds zwakker en minder aanspreekbaar en besloten we hem naar een ziekenhuis te brengen. Kenya kent niet het systeem van huisartsen (wel prive artsen voor de rijken). Als je ziek bent ga je of naar de apotheek voor een pil of naar het ziekenhuis voor een diagnose en behandeling. We gingen naar een prive ziekenhuis in de Swahili (bantu arabisch) wijk van Mombasa. Na enig onderzoek bleek het een ontstoken maag ten gevolge van een maagzweer te zijn. Een jongen van 17 met een maagzweer? James Young is opgenomen en knapt zienderogen op en met de nodige medicatie zal het allemaal wel weer goed komen, maar mij heeft het wel aan het denken gezet.
Kenyanen lijken erg 'gelaten' onder de dagelijkse ellende waar ze vaak mee worden geconfronteerd. De armoede, de inefficiente overheid, de aids crises. Maar onder dat oppervlak van de gelaten, soms bijna onaangedane gezichten zit wel degelijk de frustratie, de angst en de stress die dit alles met zich meebrengt.
James Young verloor zijn vader een aantal jaren geleden. Daarna viel het gezin uit elkaar ten gevolge van het feit dat nu de broodwinner er niet meer was iedereen op zijn eigen manier moest zien te overleven. Charles is de enige in de familie met een fatsoenlijk inkomen en dus bleven de kinderen die nog naar school gaan bij hem. Moeder ging terug naar het stukje land in Kisumu. Broer Wycliff vertok naar de US, zus nancy is getrouwd met een man in Hannover en woont daar sinds kort en dus heeft de familie zo zijn eigen diaspora ondergaan. Voor een cultuur waar familie, clan, tribe bijna alles is waar het gaat om sociale, emotionele en fysieke support is dat op z'n zachtst gezegt 'lastig'.
Toen Moses vorig jaar met zeer ernstige klachten ten gevolge van stress naar het ziekenhuis werd gebracht was er ook zoiets aan de hand. Het verlies van ouders en alle gevolgen van dien trekt een zware wissel op de kinderen die onder vaak heel moeilijke omstandigheden verder moeten. In de gesprekken met Charles hebben we het ook vaak over het feit dat alle verantwoordelijkheid op zijn schouders rust en dat zijn eigen ontwikkeling en ontplooiing danig in de weg staat. In feite offert hij zijn eigen kansen op om de andere kinderen verder te helpen, in ieder geval tot en met de middelbare school.
Het is nog maar twee of drie generaties terug dat in veel families in Nederland ook slechts een van de kinderen een vervolgstudie kon doen vanwege gebrek aan geld. En de mensen die tijdens en vlak na de crises en de tweede wereldoorlog opgroeiden zullen wellicht bij het lezen van dit verhaal hun schouders ophalen, want dit is niets nieuws voor hun. Maar voor mij die in relatieve welvaart en luxe opgroeide dankzij de economische groei en een stel keihard werkende ouders die alles op alles zetten om hun kinderen alle kansen te geven is het soms wel even wennen, slikken zelfs
Kenyanen lijken erg 'gelaten' onder de dagelijkse ellende waar ze vaak mee worden geconfronteerd. De armoede, de inefficiente overheid, de aids crises. Maar onder dat oppervlak van de gelaten, soms bijna onaangedane gezichten zit wel degelijk de frustratie, de angst en de stress die dit alles met zich meebrengt.
James Young verloor zijn vader een aantal jaren geleden. Daarna viel het gezin uit elkaar ten gevolge van het feit dat nu de broodwinner er niet meer was iedereen op zijn eigen manier moest zien te overleven. Charles is de enige in de familie met een fatsoenlijk inkomen en dus bleven de kinderen die nog naar school gaan bij hem. Moeder ging terug naar het stukje land in Kisumu. Broer Wycliff vertok naar de US, zus nancy is getrouwd met een man in Hannover en woont daar sinds kort en dus heeft de familie zo zijn eigen diaspora ondergaan. Voor een cultuur waar familie, clan, tribe bijna alles is waar het gaat om sociale, emotionele en fysieke support is dat op z'n zachtst gezegt 'lastig'.
Toen Moses vorig jaar met zeer ernstige klachten ten gevolge van stress naar het ziekenhuis werd gebracht was er ook zoiets aan de hand. Het verlies van ouders en alle gevolgen van dien trekt een zware wissel op de kinderen die onder vaak heel moeilijke omstandigheden verder moeten. In de gesprekken met Charles hebben we het ook vaak over het feit dat alle verantwoordelijkheid op zijn schouders rust en dat zijn eigen ontwikkeling en ontplooiing danig in de weg staat. In feite offert hij zijn eigen kansen op om de andere kinderen verder te helpen, in ieder geval tot en met de middelbare school.
Het is nog maar twee of drie generaties terug dat in veel families in Nederland ook slechts een van de kinderen een vervolgstudie kon doen vanwege gebrek aan geld. En de mensen die tijdens en vlak na de crises en de tweede wereldoorlog opgroeiden zullen wellicht bij het lezen van dit verhaal hun schouders ophalen, want dit is niets nieuws voor hun. Maar voor mij die in relatieve welvaart en luxe opgroeide dankzij de economische groei en een stel keihard werkende ouders die alles op alles zetten om hun kinderen alle kansen te geven is het soms wel even wennen, slikken zelfs
dinsdag, augustus 2
Pole pole
Eindelijk aangekomen in Mombasa! Het begin van mijn vakantie. Na Dunga, Nakuru en Nairobi is Mombasa bijzonder relaxed (pole pole). het is hier warm, maar half bewolkt met zo nu een dan een tropische bui. De regenmoesson die India teistert heeft ook hier het weer van slag gemaakt, want regen is ongebruikelijk in deze tijd van het jaar. Jammer, maar niet echt strandweer dus. Maar dat geeft niet. Het is hier ' thuis' voor mij. Lekker bij Charles in huis, deetje kletsen, tv kijken en gewoon lekker van Kenya genieten, het heerlijke eten, de geuren, de onverwacht mooie uitzichten en de langzame maar relaxte manier waarop hier wordt geleefd, heerlijk!
De afgelopen weken waren weer vol indrukken en belevenissen. Sommige zaken heb je in dit journaal kunnen lezen, andere zijn te klein of te moeilijk om in woorden uit te drukken. Maar al met al is het opnieuw een indrukwekkende reis geweest tot nu met weer nieuwe inzichten en zo nu en dan ook erg emotioneel. In Nairobi zijn we op bezoek geweest in de sloppen, waar jongeren ons hun ' buurthuis' lieten zien waar ze les kregen in ' fine arts' en 's avonds naar een voorstelling geweest met een mix van moderne dans en afrikaanse zang en vormgeving. Ksh 300 voor een kaartje en rode wijn uit Zuid afrika voor Ksh 150 in de avond en 'smiddags door de blubber van een ' slum area' aan de rand van Nairobi gevuld met 25000 vervuilde, vaak zieke en bijna altijd straatarme afrikanen die voor minder dan Ksh 100 per dag moeten rondkomen. Die tegenstelling en daarin een positie innemen als westerling is een stijd op zich.
Vanaf zaterdag ga ik het land eens bekijken vanuit een heel andere positie. Met een auto dwars door een deel van het noorden (Mount Kenya en Samburu) , de centrale hoogvlakte/ rift valley (Nakuru) en het zuiden (Masai Mara). Overnachten in goedkope maar veilige hotels en eten met de kenianen in keniaanse restaurants. Net even anders dus dan de gemiddelde tourist die hier met (mini) bus van luxe hotel naar luxe hotel en van natiomaal park naar nationaal park wordt gesleept, wat overigens ook heel leuk is. Dankzij de gastvrijheid en makkelijke manier van omgang van de Kenianen ken ik nu in bijna elke stad waar we zullen overnachten wel iemand of via via een vriend of familielid die ons kan rondleiden of onderbrengen. Het lijkt me een heerlijk avontuur.
De afgelopen weken waren weer vol indrukken en belevenissen. Sommige zaken heb je in dit journaal kunnen lezen, andere zijn te klein of te moeilijk om in woorden uit te drukken. Maar al met al is het opnieuw een indrukwekkende reis geweest tot nu met weer nieuwe inzichten en zo nu en dan ook erg emotioneel. In Nairobi zijn we op bezoek geweest in de sloppen, waar jongeren ons hun ' buurthuis' lieten zien waar ze les kregen in ' fine arts' en 's avonds naar een voorstelling geweest met een mix van moderne dans en afrikaanse zang en vormgeving. Ksh 300 voor een kaartje en rode wijn uit Zuid afrika voor Ksh 150 in de avond en 'smiddags door de blubber van een ' slum area' aan de rand van Nairobi gevuld met 25000 vervuilde, vaak zieke en bijna altijd straatarme afrikanen die voor minder dan Ksh 100 per dag moeten rondkomen. Die tegenstelling en daarin een positie innemen als westerling is een stijd op zich.
Vanaf zaterdag ga ik het land eens bekijken vanuit een heel andere positie. Met een auto dwars door een deel van het noorden (Mount Kenya en Samburu) , de centrale hoogvlakte/ rift valley (Nakuru) en het zuiden (Masai Mara). Overnachten in goedkope maar veilige hotels en eten met de kenianen in keniaanse restaurants. Net even anders dus dan de gemiddelde tourist die hier met (mini) bus van luxe hotel naar luxe hotel en van natiomaal park naar nationaal park wordt gesleept, wat overigens ook heel leuk is. Dankzij de gastvrijheid en makkelijke manier van omgang van de Kenianen ken ik nu in bijna elke stad waar we zullen overnachten wel iemand of via via een vriend of familielid die ons kan rondleiden of onderbrengen. Het lijkt me een heerlijk avontuur.
Abonneren op:
Posts (Atom)