Ik had me een heerlijke, ontspannen vakantietijd in Mombasa voorgesteld, maar helaas, daar is tot nu toe niet veel van terecht gekomen. Eergisteren na het nuttigen van een glas avocadosap bij John de sapjongen begon James Young, de jongere broer van Charles enorm te kotsen. Na een hele middag en nacht te hebben gekotst werd hij steeds zwakker en minder aanspreekbaar en besloten we hem naar een ziekenhuis te brengen. Kenya kent niet het systeem van huisartsen (wel prive artsen voor de rijken). Als je ziek bent ga je of naar de apotheek voor een pil of naar het ziekenhuis voor een diagnose en behandeling. We gingen naar een prive ziekenhuis in de Swahili (bantu arabisch) wijk van Mombasa. Na enig onderzoek bleek het een ontstoken maag ten gevolge van een maagzweer te zijn. Een jongen van 17 met een maagzweer? James Young is opgenomen en knapt zienderogen op en met de nodige medicatie zal het allemaal wel weer goed komen, maar mij heeft het wel aan het denken gezet.
Kenyanen lijken erg 'gelaten' onder de dagelijkse ellende waar ze vaak mee worden geconfronteerd. De armoede, de inefficiente overheid, de aids crises. Maar onder dat oppervlak van de gelaten, soms bijna onaangedane gezichten zit wel degelijk de frustratie, de angst en de stress die dit alles met zich meebrengt.
James Young verloor zijn vader een aantal jaren geleden. Daarna viel het gezin uit elkaar ten gevolge van het feit dat nu de broodwinner er niet meer was iedereen op zijn eigen manier moest zien te overleven. Charles is de enige in de familie met een fatsoenlijk inkomen en dus bleven de kinderen die nog naar school gaan bij hem. Moeder ging terug naar het stukje land in Kisumu. Broer Wycliff vertok naar de US, zus nancy is getrouwd met een man in Hannover en woont daar sinds kort en dus heeft de familie zo zijn eigen diaspora ondergaan. Voor een cultuur waar familie, clan, tribe bijna alles is waar het gaat om sociale, emotionele en fysieke support is dat op z'n zachtst gezegt 'lastig'.
Toen Moses vorig jaar met zeer ernstige klachten ten gevolge van stress naar het ziekenhuis werd gebracht was er ook zoiets aan de hand. Het verlies van ouders en alle gevolgen van dien trekt een zware wissel op de kinderen die onder vaak heel moeilijke omstandigheden verder moeten. In de gesprekken met Charles hebben we het ook vaak over het feit dat alle verantwoordelijkheid op zijn schouders rust en dat zijn eigen ontwikkeling en ontplooiing danig in de weg staat. In feite offert hij zijn eigen kansen op om de andere kinderen verder te helpen, in ieder geval tot en met de middelbare school.
Het is nog maar twee of drie generaties terug dat in veel families in Nederland ook slechts een van de kinderen een vervolgstudie kon doen vanwege gebrek aan geld. En de mensen die tijdens en vlak na de crises en de tweede wereldoorlog opgroeiden zullen wellicht bij het lezen van dit verhaal hun schouders ophalen, want dit is niets nieuws voor hun. Maar voor mij die in relatieve welvaart en luxe opgroeide dankzij de economische groei en een stel keihard werkende ouders die alles op alles zetten om hun kinderen alle kansen te geven is het soms wel even wennen, slikken zelfs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten