Terug in Nederland, alweer een tijdje, en Afrika is heel ver weg. Ik mis Kenya echt elke dag. De kleuren, de natuur, de geuren, de mensen, de muziek, het eten, de sfeer. Alles behalve de armoede. Nederland is wat dat betreft echt een eiland van welvaart, overvloed en gezapigheid. ook lekker op zijn tijd.
Er is ondertussen een hele boel gebeurd. Met mij. Nieuwe baan, heel veel gedoe met instanties, solliciteren en afbouw van oude opdrachten. Ik zal je er niet mee vermoeien. Maar door alle professionele perikelen is het project in Afrika de laatste twee maanden een beetje in de verdrukking gekomen. Ik heb dan ook besloten om niet in december naar Dunga te vertrekken, maar in augustus 2006. Dat geeft mij en de stichting (CRe8 East Afrika) de gelegenheid om de zaak goed voor te bereiden en de financieën, website en wat er niet al meer is, op orde te krijgen.
Een dergelijk project voorbereiden is een leerschool op zichzelf. Zelden ben ik duidelijker geconfronteerd met mijn eigen mogelijk- en onmogelijkheden. Ook de vraag; 'waarom wil ik dit eigenlijk?', is er één die me telkens weer door mijn kop schiet. Is het mijn socialistische inborst, mijn missie drang, oprechte belangstelling voor de mensen en de cultuur van Oost Afrika, de hang naar het uitdagende, excentrieke, onbekende? Ik weet het niet. Van alles een beetje denk ik. Sommige zaken daarvan zijn goed en productief, anderen zitten eigenlijk alleen maar in de weg.
Het helpt ook wel om verliefd te zijn. in een eerder artikel vertelde ik al dat ik verliefd was geworden op de mensen en het land. En dat ben ik nog steeds. Het is niet meer de blinde liefde van het begin, maar wel een intens 'houden van' dat mij voortstuwd en me naar meer doet verlangen. En om zo ver weg te zijn van waar je van houdt, dat doet pijn, pijn die ik elke dag even voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten