Sinds een paar jaar ben ik nu, via een sponsorschap verbonden met Moses. Op zich een goed gevoel om zo concreet iets te kunnen betekenen voor iemand in zulke moeilijke omstandigheden als hij En met hem heb ik het denk ik ook erg goed getroffen omdat hij zo bescheiden, integer en gemotiveerd is. Ik voel me met hem verbonden door mjn maandelijkse bijdrage en daarmee de bijdrage die ik lever aan zijn leven nu en in de toekomst maar ook door het min of meer misplaatste vader gevoel dat ik er een bij heb. Dat gevoel is misplaatst en niet terecht, want ik ben zijn vader in de verste verte niet, maar op mijn leeftijd en in mijn positie gebeurd dat toch een beetje ondanks dat.
Gisteren kreeg ik een E-mail van zijn oom Amos die me schreef dat Moses (alweer) ziek is. Gelukkig zorgt Tonneke voor hem in het verre Dunga. Maar ik maak me meteen enorme zorgen. Wat is er precies aan de hand? Hopelijk niets ernstigs. Moet ik meer geld sturen? het enige dat ik kan doen nietwaar. Ik voel nu de enorme afstand vooral omdat het zo moeilijk is om de goede informatie te krijgen.
Zo's sponsor relatie is natuurlijk op een heleboel aannames en min of meer terechte of onterechte emotionele illusies gebaseerd. ik vind het een aardig en schrander joch en hij kan het geloof ik ook wel met mij vinden. Maar zou dat ook zo zijn als we niet door het lot en de financiële relatie aan elkaar verbonden waren geweest? En wat als mijn vaderlijke gevoelens ruimschoots bevredigd zouden zijn geweest door een schare eigen kinderen. Zou ik dan ook zo gemotiveerd zijn geweest om een kind in de derde wereld onder mijn financiële hoede te nemen? Misschien niet.
In ieder geval doet het me goed om iets te doen aan het onrechtvaardige feit dat ik/ wij het hier walgelijk goed hebben en hij/ zij daar moeten afzien. Het is onrechtvaardig, misschien zelfs vermijdbaar maar niet in mijn eentje op te lossen en om die frustratie een beetje te verzachten is zo'n sponsorrelatie zo slecht nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten