Dinsdag zijn we uit Kisumu vertrokken naar Nairobi via Nakuru met de bus. In Nakuru is een wereldberoemd natuurpark (flamingo's) en dus komen er veel toeristen, op het moment zo'n vijf bussen met allen al nederlanders per dag. Die zullen er wellicht voor een groot deel geen idee van hebben hoe het ' echte' leven in Nakuru of Kenya is. Vrolijk wuiven ze vanuit de luxe touringbussen naar ons, die op straat lopen. In Nakuru zijn we een dag en een nacht gebleven om er een project van twee nederlandse mannen te bezoeken. Zij werken aan de training van kansarme jongeren die willen werken in de toeristenindustrie en tegelijkertijd bouwen ze een vakantiekamp dat tevens dient als trainingscentrum. Commercieel denken en ontwikkelingssamenwerking gaan hier hand in hand. Lijkt me inderdaad een goede manier om de verslaving aan buitenlandse hulp te verminderen en mensen de mogelijkheden te bieden zichzelf verder te ontwikkelen. Lees meer over hun project Ujima op hun website (effe googelen).
In Nakuru weren we rondgeleid door Ray (echte naam Maurice) die in een klein ' hutje' in de sloppen woont en zijn geld bij elkaar verdient door souvenirs te verkopen. Door hard sparen en een gulle gift van een buitenlander kan hij wellicht volgend jaar zijn droom verwezenlijken; een opleiding volgen tot ' cateraar' in de toeristen bussiness. Ray heeft mijn hart echt gestolen door zijn uiterst open en vriendelijke manier van communiceren, zijn oprechte interesse in ons en zijn gedrevenheid om onder zeer moeilijke omstandigheden toch iets van zijn leven te maken. Echt een kanjer van een jongen zoals we ze hier wel meer tegenkomen.
In Nairobi aangekomen zijn we op bezoek gegaan bij het Go Down arts centre en hebben we met de mensen van nairobits gepraat over het ontwerp van de website voor CRe8 en natuurlijk met alle bekenden van het vorige bezoek gekletst. Een gezellige avond uit met mijn gastvrouw van het vorige bezoek, Neema en verder op zijn tijd een biertje in het artiesten cafe Charlie's Pub dat naast ons hotel zit.
Gisteren zijn we op bezoek gegaan bij een kunsteducatieproject in de sloppen van Nairobi. Een groep van twintig jongeren uit de sloppen krijgt daar les in allerlei beeldende kunstdisciplines onder leiding van een stel bezielde vrijwilligers. Er zijn veel van dergelijke projecten in Nairobi. Sommige goed gefinancierd andere minder maar veel van de projecten zijn uiterst succesvol in het rehabiliteren van straatkinderen of het inzetten van kunst als middel om de bevolking te helpen in de strijd tegen ziekte en armoede. Ook vanochtend hebben we met enkele projectleiders van dergelijke sloppenwijk projecten gesproken. Wellicht mensen om in de toekomst mee samen te werken. in ieder geval leerzame en inspirerende ontmoetingen.
Meer nieuws volgende week vanuit Mombasa!
zondag, juli 31
maandag, juli 25
Laatste dag in Dunga
Vandaag is onze laatste dag in Dunga. Het waren twee zware maar zeer vruchtbare weken. We hebben (denk ik) met iedereen gesproken die we maar moesten spreken om commitment te krijgen voor ons project. We hebben heel veel informatie en contacten erbij. Iedereen reageert heel enthousiast en betrokken op onze plannen en de suggesties die we van het schoolteam, de kunstdocenten, de community en de CBO (community based organisation die het meerjaren project er verbetering van de situatie in Dunga leidt) krijgen zijn zeer bruikbaar. Janneke en ik hebben het ook heel gezellig samen en we maken allebij een intensieve en soms emotionele tijd door hier waarbij we elkaars steun goed kunnen gebruiken.
Afscheid van Dunga en afscheid van 'mijn' familie. Ik laat ze achter met een aantal zaken die hopelijk hun leven weer wat draaglijker maken. Een melkkoe, een goede opleiding voor Eunice, Violet en Moses. Werk voor Amos als timmerman, een paar nuttige zaken voor in huis en hopelijk een goed gevoel dat er in Nederland iemand is die met ze meeleeft. Ik ben blij dat ik dit samen met mijn familie en vrienden die meebetalen aan mag doen. Het is weinig en het valt te bezien of het de situatie uiteindelijk wezenlijk zal veranderen, maar het is beter dan niets.
Vandaag ben ik de stad ingegaan met een boda boda, een fietstaxi. Bonface de taximan vertelde me over zijn verhaal. Dertig jaar, gestopt met secondary school na de tweede klas omdat zijn ouders overleden en nu de zorg over de drie kinderen van zijn zus die samen met haar man ook zijn overleden. De kinderen wonen in Yala, hij probeert als boda boda jongen een paar centen in Dunga te verdienen en is op zoek naar een sponsor om de oudste van de drie kinderen die uiterst slim is weer naar de middelbare school te krijgen.
Het leven is hard, heel hard.
Morgen naar Nakuru met de bus op bezoek bij het ujima project en dan door naar Nairobi. Over het ujima project later meer vanuit cosmopolitisch en koel Nairobi
Kwaheri
Afscheid van Dunga en afscheid van 'mijn' familie. Ik laat ze achter met een aantal zaken die hopelijk hun leven weer wat draaglijker maken. Een melkkoe, een goede opleiding voor Eunice, Violet en Moses. Werk voor Amos als timmerman, een paar nuttige zaken voor in huis en hopelijk een goed gevoel dat er in Nederland iemand is die met ze meeleeft. Ik ben blij dat ik dit samen met mijn familie en vrienden die meebetalen aan mag doen. Het is weinig en het valt te bezien of het de situatie uiteindelijk wezenlijk zal veranderen, maar het is beter dan niets.
Vandaag ben ik de stad ingegaan met een boda boda, een fietstaxi. Bonface de taximan vertelde me over zijn verhaal. Dertig jaar, gestopt met secondary school na de tweede klas omdat zijn ouders overleden en nu de zorg over de drie kinderen van zijn zus die samen met haar man ook zijn overleden. De kinderen wonen in Yala, hij probeert als boda boda jongen een paar centen in Dunga te verdienen en is op zoek naar een sponsor om de oudste van de drie kinderen die uiterst slim is weer naar de middelbare school te krijgen.
Het leven is hard, heel hard.
Morgen naar Nakuru met de bus op bezoek bij het ujima project en dan door naar Nairobi. Over het ujima project later meer vanuit cosmopolitisch en koel Nairobi
Kwaheri
zaterdag, juli 23
YALA
Gisteren waren we op bezoek in Yala. Een gemeenschap van zo’n 20 dorpjes die weer zo’n 4000 inwoners tellen met elkaar. Rachid, iemand die we uit Dunga kennen is daar bezig om een zeer uitgebreid en ambitieus project op te zetten om de problemen van de gemeenschap aan te pakken. Een vrouwengroep, een weduwen en weduwnaren groep, een wezenopvancentrum, een jongerengroep, een gezondheidscentrum en ga maar door.
Nu legde hij ons uit dat in de gemeenschap van 4000 slechts 20% van de mensen een inkomen van minimaal 300 dollar per jaar heeft. Of dat klopt of niet weten we niet maar als dat waar is dan moeten de mensen van deze gemeenschap leven van slechts enkele centen per dag. Dat is te weinig om de problemen die de HIV/AIDS epidemie meebrengt zelf te lijf te gaan. Daarom zijn ze op zoek naar donoren van buitenaf om bijvoorbeeld inkomen genererende activiteiten op te zetten een wezen school als die in Dunga, een gezondheidscentrum en een trainingprogramma om mensen voorlichting te geven over het voorkomen en behandelen van AIDS. Tientallen fondsen zijn aangeschreven maar overal nul op het request. Soms omdat het project te ‘klein’ zou zijn, of omdat het niet binnen de doelstellingen van het fonds valt, soms om onduidelijke redenen.
Wij waren uitgenodigd om kennis te maken met de gemeenschap en de activiteiten en natuurlijk ook in de hoop dat we op de een of andere manier van betekenis kunnen zijn. We hebben het allemaal met belangstelling en meeleven aangehoord en bekeken terwijl ons enigszins het gevoel bekroop dat er erg de nadruk werd gelegd op het zieligheidgehalte van de situatie. Maar goed, de problemen zijn er wel degelijk en in sommige gevallen zijn ze echt hartverscheurend. Zoals het verhaal van een jonge vrouw die net haar zuster heeft begraven en nu met de kinderen zit opgescheept terwijl ze thuis ook een familie heeft die ze maar net kan onderhouden. Ik was van haar verhaal echt even helemaal ondersteboven en voelde me heel erg machteloos en klein.
Nu legde hij ons uit dat in de gemeenschap van 4000 slechts 20% van de mensen een inkomen van minimaal 300 dollar per jaar heeft. Of dat klopt of niet weten we niet maar als dat waar is dan moeten de mensen van deze gemeenschap leven van slechts enkele centen per dag. Dat is te weinig om de problemen die de HIV/AIDS epidemie meebrengt zelf te lijf te gaan. Daarom zijn ze op zoek naar donoren van buitenaf om bijvoorbeeld inkomen genererende activiteiten op te zetten een wezen school als die in Dunga, een gezondheidscentrum en een trainingprogramma om mensen voorlichting te geven over het voorkomen en behandelen van AIDS. Tientallen fondsen zijn aangeschreven maar overal nul op het request. Soms omdat het project te ‘klein’ zou zijn, of omdat het niet binnen de doelstellingen van het fonds valt, soms om onduidelijke redenen.
Wij waren uitgenodigd om kennis te maken met de gemeenschap en de activiteiten en natuurlijk ook in de hoop dat we op de een of andere manier van betekenis kunnen zijn. We hebben het allemaal met belangstelling en meeleven aangehoord en bekeken terwijl ons enigszins het gevoel bekroop dat er erg de nadruk werd gelegd op het zieligheidgehalte van de situatie. Maar goed, de problemen zijn er wel degelijk en in sommige gevallen zijn ze echt hartverscheurend. Zoals het verhaal van een jonge vrouw die net haar zuster heeft begraven en nu met de kinderen zit opgescheept terwijl ze thuis ook een familie heeft die ze maar net kan onderhouden. Ik was van haar verhaal echt even helemaal ondersteboven en voelde me heel erg machteloos en klein.
vrijdag, juli 22
Het Project
Natuurlijk ben ik in Dunga in de eerste plaats om het beoogde kunsteducatieproject van CRe8 voor te bereiden. Dat gaat nu tot nu toe heel aardig hoewel allemaal in een traag tempo gaat zoals wel meer in snikheet Oost afrika. Belangrijk is om een netwerk van de juiste mensen in Dunga te bouwen waarmee we kunnen samenwerken. Om de gemeenschap optimaal te betrekken bij wat we gaan doen en het project op maat te maken voor de mogelijkheden van Dunga. Gelukkig zijn er Alphonce Omolo en John Raburu die met enige afstand van advies kunnen dienen en hebben we met de vrouwengroep, het schoolteam en verschillende sluetelfiguren uit de gemeenschap een zeer open en constructief contact. Ook hebben we contact gemaakt met de mensen van plan Kenya die soortgelijke projecten op het platteland organiseren en die wellicht kunnen meewerken. Er zal nog wel wat water onder de brug stromen voordat we hier met een team van vrijwiligers en professionals de gemeenschap en de school gaan omzetten in een groot ' kunstencentrum' , maar ik heb er goede hoop op dat dat gaat lukken.
Ondertussen gaat het leven hier gewoon verder. iedereen heeft zo'n beetje malaria. Nu is ook Janneke een dagje ziek in bed. Gelukkig alleen een beetje reisdiarhee. We waren vanochtend in het Aga Kahn ziekenhuis om haar te laten onderzoeken. Een heel goed geoutilleerd ziekenhuis als je het vergelijkt met de klinieken waar de armen naar toe moeten. Gisteren waren we ook in een huis op bezoek op het platteland alwaar we werden getrakteerd op zukuma wiki en ugali, zeg maar de plaatselijke aardappelen met groente en hebben we een HIV/AIDS voorlichting meegemaakt en gefilmd voor de plaatselijke vrouwengroep. Alleemaal leerzaam en vermoeiend, maar we gaan gewoon door.
Kwaheri
Ondertussen gaat het leven hier gewoon verder. iedereen heeft zo'n beetje malaria. Nu is ook Janneke een dagje ziek in bed. Gelukkig alleen een beetje reisdiarhee. We waren vanochtend in het Aga Kahn ziekenhuis om haar te laten onderzoeken. Een heel goed geoutilleerd ziekenhuis als je het vergelijkt met de klinieken waar de armen naar toe moeten. Gisteren waren we ook in een huis op bezoek op het platteland alwaar we werden getrakteerd op zukuma wiki en ugali, zeg maar de plaatselijke aardappelen met groente en hebben we een HIV/AIDS voorlichting meegemaakt en gefilmd voor de plaatselijke vrouwengroep. Alleemaal leerzaam en vermoeiend, maar we gaan gewoon door.
Kwaheri
dinsdag, juli 19
ZIEK
Iedereen lijkt hier ziek te zijn. Misschien is het inbeelding, maar voor een omgeving met zo’n prachtig klimaat zijn er wel heel veel mensen aan het hoesten en proesten. De tuinman die het erf voor de boerderij waar we verblijven aanveegt moet om de paar minuten even stoppen om op adem te komen en te hoesten. De huishoudster is al een paar dagen ontzettend aan het hoesten. De knecht van de molen voor het huis klaagt over aanhoudende buikpijn en de heer des huizes is aan het genezen van een malaria aanval. Ga zo maar door.
Vandaag staat helemaal in het teken van ziekte en alles wat er bij hoort. Vanmorgen, op bezoek bij Amos om wat afspraken te maken vertelde hij me dat zijn vrouw Karen al een aantal dagen last heeft van diarhee en hoge koorts. Hij denkt dat het paratyphus is. We gaan naar de kliniek om het uit te laten zoeken. Vrijdag gaan we met Tony, één van de weeskinderen in huize Margaret naar dezelfde kliniek om eindelijk te laten testen of hij HIV positief is of niet. Ik ben blij dat ik er meteen toen ik hier kwam er over ben begonnen want dat gesprek heeft ze blijkbaar aan het denken gezet en tot handelen gebracht. Het jochie ziet er helemaal niet goed uit. Opgezette buik, slechte huid en holle ogen. Hij is wel heel goedlachs en telkens als ik er ben komt hij bij me zitten en wil op mijn schoot waar hij me dan de hele tijd met grote bruine ogen aanlacht.
Het is erg, al die zieke mensen. Veel onwetendheid, geen geld en geen goede mediche zorg. John kon naar zijn broer, een bekend arts in Kisumu, voor onderzoek en om een recept te halen. Maar voor de allerarmsten hier is dat een onbereikbare luxe. Malaria medicijnen kosten zo’n 70 Ksh voor de goedkoopste en minst werkzame, dat is nog wel te betalen en dus nemen veel mensen die maar bij klachten waarvan ze alleen al denken dat het malaria is.
Er zijn nu ook mogelijkheden gekomen om opgenomen te worden in een programma voor gratis ARV (anti retro virus) van een charitatieve instelling of kerk, maar niet voor iedereen. Hopelijk voor Tony wel, en zo niet dan zullen we op zoek moeten naar iemand die de 500 Ksh (5,5 euro) per maand wil ophoesten om dit kind nog een tijdje bij ons te houden. En ondertussen hoest de rest verder in de hoop dat het daar bij blijft.
veel gezondheid gewenst vanuit Dunga!
Vandaag staat helemaal in het teken van ziekte en alles wat er bij hoort. Vanmorgen, op bezoek bij Amos om wat afspraken te maken vertelde hij me dat zijn vrouw Karen al een aantal dagen last heeft van diarhee en hoge koorts. Hij denkt dat het paratyphus is. We gaan naar de kliniek om het uit te laten zoeken. Vrijdag gaan we met Tony, één van de weeskinderen in huize Margaret naar dezelfde kliniek om eindelijk te laten testen of hij HIV positief is of niet. Ik ben blij dat ik er meteen toen ik hier kwam er over ben begonnen want dat gesprek heeft ze blijkbaar aan het denken gezet en tot handelen gebracht. Het jochie ziet er helemaal niet goed uit. Opgezette buik, slechte huid en holle ogen. Hij is wel heel goedlachs en telkens als ik er ben komt hij bij me zitten en wil op mijn schoot waar hij me dan de hele tijd met grote bruine ogen aanlacht.
Het is erg, al die zieke mensen. Veel onwetendheid, geen geld en geen goede mediche zorg. John kon naar zijn broer, een bekend arts in Kisumu, voor onderzoek en om een recept te halen. Maar voor de allerarmsten hier is dat een onbereikbare luxe. Malaria medicijnen kosten zo’n 70 Ksh voor de goedkoopste en minst werkzame, dat is nog wel te betalen en dus nemen veel mensen die maar bij klachten waarvan ze alleen al denken dat het malaria is.
Er zijn nu ook mogelijkheden gekomen om opgenomen te worden in een programma voor gratis ARV (anti retro virus) van een charitatieve instelling of kerk, maar niet voor iedereen. Hopelijk voor Tony wel, en zo niet dan zullen we op zoek moeten naar iemand die de 500 Ksh (5,5 euro) per maand wil ophoesten om dit kind nog een tijdje bij ons te houden. En ondertussen hoest de rest verder in de hoop dat het daar bij blijft.
veel gezondheid gewenst vanuit Dunga!
maandag, juli 18
Afrikaanse bodem
Daar zit ik dan. Op Afrikaanse bodem in het Internet cafe, achter een wat verouderde maar goed werkende computer en mijn eerste week in Kenya overdenkend. Het was een hectische, vermoeiende en indrukwekkende week. Dit keer meteen doorgevlogen naar Kisumu/Dunga en niet eerst even een weekje kust gedaan. Van de superdrukte van Amsterdam naar de relatieve drukte van het Afrikaanse platteland.
Ik ervaar het als thuiskomen. maar dan wel in een thuis met de nodige problemen. Maar laat ik beginnen met het positieve zaken. In de familie van Margaret gaat het zienderogen vooruit. En niet alleen door dat ik er geld in stop maar duidelijk ook doordat ze er zelf de schouders onder zetten. het huis is behoorlijk opgeknapt, Amos is druk met het maken van allerlei meubels voor opdrachtgeves. Eunice doet het goed op de kleermakers school en de overige kinderen gaan ook goed.Behalve dan dat de jongste dochter van Amos en Karen (8 maanden) vorige week is overleden aan malaria.
Moses, die de vorge keer nog een gestresste indruk maakte was nu heel ontspannen en goedlachs en praatte zelfs honderduit met Janneke, mijn reisgenote en mij. Ik ben blij dat deze familie weer een stap in de goede richting heeft kunnen zetten en dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren mede dankzij de hulp van vrienden en familie.
In het dorp en de school zien de zaken er ook niet slecht uit. Het is schoner en er zijn toiletten(latrines) en badkamers (hokjes) gebouwd en de school staat er pico bello bij. Ik krijg de eer om de latrines deze week officieel te openen ondanks mijn tegenstribbelen en pogingen om duidelijk te meken dat ik er toch echt niet zo veel mee te maken heb. We maken er een mooie foto reportage van en een video zodat we die naar de mensen in nederland kunnen sturen die het echte werk hebben gedaan voor het inzamelen van de benodigde fondsen.
De plannen voor een kunsteducatie project in december zijn zeer positief ontvangen door de degenen die het hebben gelezen. de kunst zal nu zijn om in de gemeenschap een draagvlak te creeren om de plannen met alleen een beetje sturing vanuit Nederland ook daadwerkelijk van de grond te tillen. Daarvoor hebben we de hulp van Alphonce Omolo, een ontwikkelingwerker die zelf in Dunga is geboren en opgegroeid en er een huis heeft. Met hem zullen we bij diverse sleutefiguren en belangengroepen langs gaan deze week om een en ander uitvoerig te bespreken. Ik ben benieuwd!
Elke avond aan tafel, in het huis van Jaohn Raburu, waar we verblijven gaan de gesprekken over Europa, Afrika, cultuur en mentaliteits verschillen. Mannen en vrouwen, onderlinge relaties. Kolonialisme, armoede, ontikkelings samenwerking,Dunga en zijn specifieke problematiek. Allemaal heel interessant en leerzaam.Maar ook vermoeiend en veel. Ik ben blij dat de laatste twee weken vakantie zijn hier, zodat ik me weer kan opladen voor de drukte en stress van het Amsterdamse leven.
kwaheri
Ik ervaar het als thuiskomen. maar dan wel in een thuis met de nodige problemen. Maar laat ik beginnen met het positieve zaken. In de familie van Margaret gaat het zienderogen vooruit. En niet alleen door dat ik er geld in stop maar duidelijk ook doordat ze er zelf de schouders onder zetten. het huis is behoorlijk opgeknapt, Amos is druk met het maken van allerlei meubels voor opdrachtgeves. Eunice doet het goed op de kleermakers school en de overige kinderen gaan ook goed.Behalve dan dat de jongste dochter van Amos en Karen (8 maanden) vorige week is overleden aan malaria.
Moses, die de vorge keer nog een gestresste indruk maakte was nu heel ontspannen en goedlachs en praatte zelfs honderduit met Janneke, mijn reisgenote en mij. Ik ben blij dat deze familie weer een stap in de goede richting heeft kunnen zetten en dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren mede dankzij de hulp van vrienden en familie.
In het dorp en de school zien de zaken er ook niet slecht uit. Het is schoner en er zijn toiletten(latrines) en badkamers (hokjes) gebouwd en de school staat er pico bello bij. Ik krijg de eer om de latrines deze week officieel te openen ondanks mijn tegenstribbelen en pogingen om duidelijk te meken dat ik er toch echt niet zo veel mee te maken heb. We maken er een mooie foto reportage van en een video zodat we die naar de mensen in nederland kunnen sturen die het echte werk hebben gedaan voor het inzamelen van de benodigde fondsen.
De plannen voor een kunsteducatie project in december zijn zeer positief ontvangen door de degenen die het hebben gelezen. de kunst zal nu zijn om in de gemeenschap een draagvlak te creeren om de plannen met alleen een beetje sturing vanuit Nederland ook daadwerkelijk van de grond te tillen. Daarvoor hebben we de hulp van Alphonce Omolo, een ontwikkelingwerker die zelf in Dunga is geboren en opgegroeid en er een huis heeft. Met hem zullen we bij diverse sleutefiguren en belangengroepen langs gaan deze week om een en ander uitvoerig te bespreken. Ik ben benieuwd!
Elke avond aan tafel, in het huis van Jaohn Raburu, waar we verblijven gaan de gesprekken over Europa, Afrika, cultuur en mentaliteits verschillen. Mannen en vrouwen, onderlinge relaties. Kolonialisme, armoede, ontikkelings samenwerking,Dunga en zijn specifieke problematiek. Allemaal heel interessant en leerzaam.Maar ook vermoeiend en veel. Ik ben blij dat de laatste twee weken vakantie zijn hier, zodat ik me weer kan opladen voor de drukte en stress van het Amsterdamse leven.
kwaheri
Abonneren op:
Posts (Atom)