Vandaag is onze laatste dag in Dunga. Het waren twee zware maar zeer vruchtbare weken. We hebben (denk ik) met iedereen gesproken die we maar moesten spreken om commitment te krijgen voor ons project. We hebben heel veel informatie en contacten erbij. Iedereen reageert heel enthousiast en betrokken op onze plannen en de suggesties die we van het schoolteam, de kunstdocenten, de community en de CBO (community based organisation die het meerjaren project er verbetering van de situatie in Dunga leidt) krijgen zijn zeer bruikbaar. Janneke en ik hebben het ook heel gezellig samen en we maken allebij een intensieve en soms emotionele tijd door hier waarbij we elkaars steun goed kunnen gebruiken.
Afscheid van Dunga en afscheid van 'mijn' familie. Ik laat ze achter met een aantal zaken die hopelijk hun leven weer wat draaglijker maken. Een melkkoe, een goede opleiding voor Eunice, Violet en Moses. Werk voor Amos als timmerman, een paar nuttige zaken voor in huis en hopelijk een goed gevoel dat er in Nederland iemand is die met ze meeleeft. Ik ben blij dat ik dit samen met mijn familie en vrienden die meebetalen aan mag doen. Het is weinig en het valt te bezien of het de situatie uiteindelijk wezenlijk zal veranderen, maar het is beter dan niets.
Vandaag ben ik de stad ingegaan met een boda boda, een fietstaxi. Bonface de taximan vertelde me over zijn verhaal. Dertig jaar, gestopt met secondary school na de tweede klas omdat zijn ouders overleden en nu de zorg over de drie kinderen van zijn zus die samen met haar man ook zijn overleden. De kinderen wonen in Yala, hij probeert als boda boda jongen een paar centen in Dunga te verdienen en is op zoek naar een sponsor om de oudste van de drie kinderen die uiterst slim is weer naar de middelbare school te krijgen.
Het leven is hard, heel hard.
Morgen naar Nakuru met de bus op bezoek bij het ujima project en dan door naar Nairobi. Over het ujima project later meer vanuit cosmopolitisch en koel Nairobi
Kwaheri
Geen opmerkingen:
Een reactie posten