Gisteren waren we op bezoek in Yala. Een gemeenschap van zo’n 20 dorpjes die weer zo’n 4000 inwoners tellen met elkaar. Rachid, iemand die we uit Dunga kennen is daar bezig om een zeer uitgebreid en ambitieus project op te zetten om de problemen van de gemeenschap aan te pakken. Een vrouwengroep, een weduwen en weduwnaren groep, een wezenopvancentrum, een jongerengroep, een gezondheidscentrum en ga maar door.
Nu legde hij ons uit dat in de gemeenschap van 4000 slechts 20% van de mensen een inkomen van minimaal 300 dollar per jaar heeft. Of dat klopt of niet weten we niet maar als dat waar is dan moeten de mensen van deze gemeenschap leven van slechts enkele centen per dag. Dat is te weinig om de problemen die de HIV/AIDS epidemie meebrengt zelf te lijf te gaan. Daarom zijn ze op zoek naar donoren van buitenaf om bijvoorbeeld inkomen genererende activiteiten op te zetten een wezen school als die in Dunga, een gezondheidscentrum en een trainingprogramma om mensen voorlichting te geven over het voorkomen en behandelen van AIDS. Tientallen fondsen zijn aangeschreven maar overal nul op het request. Soms omdat het project te ‘klein’ zou zijn, of omdat het niet binnen de doelstellingen van het fonds valt, soms om onduidelijke redenen.
Wij waren uitgenodigd om kennis te maken met de gemeenschap en de activiteiten en natuurlijk ook in de hoop dat we op de een of andere manier van betekenis kunnen zijn. We hebben het allemaal met belangstelling en meeleven aangehoord en bekeken terwijl ons enigszins het gevoel bekroop dat er erg de nadruk werd gelegd op het zieligheidgehalte van de situatie. Maar goed, de problemen zijn er wel degelijk en in sommige gevallen zijn ze echt hartverscheurend. Zoals het verhaal van een jonge vrouw die net haar zuster heeft begraven en nu met de kinderen zit opgescheept terwijl ze thuis ook een familie heeft die ze maar net kan onderhouden. Ik was van haar verhaal echt even helemaal ondersteboven en voelde me heel erg machteloos en klein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten