Het is zaterdag. Bijna het einde van ons EEX AMKA project in Oost Africa. Afgelopen maandag vertrokken we met de groep van 12, een aantal medewerkers van yaden en onszelf vanuit Moshi naar Nakuru. Een heel lange en stoffige weg over deels hobbelige noodwegen omdat de weg tussen Arusha en de Keniaanse grens opnieuw wordt geasfalteerd en je daar nog niet kunt rijden. We kwamen na 14 uur rijden in Nakuru aan in een soort jeugdherberg en werden er verwelkomt met een heerlijke maaltijd en schone kamers en bedden.
De voorstelling met de 50 kids in Bagamoyo was zaterdag hectisch, maar een groot success. Niet alleen ging het heel goed maar ook was er een enorme opkomst van kinderen, jongeren en collega organisaties uit Bagamoyo en Dar es Salaam. In totaal waren er zo’n 4500 mensen in het pubiek. De donderdag er voor zijn we op en neer gegaan naar Dar es Salaam en hebben daar uitgewisseld met een groep kinderen van een HIV / AIDS preventie programma en opgetreden in een sloppenwijk. Dat was een heel drukke en vermoeiende dag. De terugreis duurde bijna vier uur omdat het verkeer in Dar volledig vastzat. Op vrijdag hebben we, naast de repetitie, een dag heerlijk in zee gezwommen en door Bagamoyo gewandeld en het museum bezocht (oud slaven fort).
Met de groep van 12 reizen leek een stuk relaxter te gaan worden, maar helaas, niets was minder waar. In Nakuru werden we dinsdag na het ontbijt voorgesteld aan de gastorganisaties. Een organisatie voor straat kinderen, een groep jonge kinderen uit een weeshuis en een groep jonge theatermakers (TEARS), na de kennismaking volgden een gezamenlijke lunch en daarna werkten onze jongeren met kleine groepjes kinderen aan een korte presentatie. Vervolgens op weg naar een buitenwijk van Nakuru waar het décor werd opgezet en de voorstelling werd opgevoerd voor een publiek van meer dan 1000 schoolkinderen en buurtbewoners. Doodop aan het diner en naar bed en de volgende dag meteen in de bus naar Kisumu. Daar volgde min of meer een zelfde programma maar nu met een (soms felle) discussie tussen een groep straatjongens en vertegenwoordigers van NGO’s en overheidorganisaties die zich met jeugdzorg bezighouden. Duidelijk was dat de jongeren een, in mijn ogen, heel wat realistischer kijk hebben op wat er moet gebeuren dan de officiele organisaties. Een van de overheidorganisaties kwam als mogelijke oplossing met de lumineuze opmerking dat men alle straatkinderen gewoon onder dwang naar huis moeten laten terugkeren. Dat veroorzaakte veel hoongelach en een van de jongeren uit Kisumu verzocht op respectvolle maar duidelijke manier deze mijnheer om zijn mond verder te houden en eens te luisteren naar de jongeren zelf voordat hij met dit soort onwerkbare ‘ oplossingen’ komt. 'Thuis' is nu juist de plek waar voor deze jongeren de problemen zijn gestart en dus vaak is het geen optie om er naar terug te keren.
We zijn nu in Nairobi in het Liberty Center waar zojuist het KidzSafari Festival is begonnen. Hier komen een aantal kinder- en jeugdgroepen uit Nairobi en andere plaatsen optreden en nemen deel aan workshops. Het zou allemaal om 10 uur vanochtend beginnen maar pas om een uur of half twaalf werd het een beetje actief hier allemaal. Dat is wel tekenend voor hoe zaken hier gaan. Vaak veel te laat bij de opstart, maar als het eenmaal loopt dan loopt het ook. Kenianen zijn daarin nu eenmaal anders dan Nederlanders en dat geld ook voor hoe ze zaken voorbereiden, communiceren en hoe wordt samengewerkt. Dat is de afgelopen weken voor de Nederlanders (en omgekeerd de Kenianen en Tanzanianen) wennen geweest. Cultuurschock soms . Niet altijd makkelijk, soms zelfs heel frustrerend. Maar het resultaat mag er zijn. 8 prachtige voorstellingen in 7 Oost Afrikaanse steden met, in totaal, meer dan 12.000 mensen die er naar kwamen kijken. Uitwisselingen met diverse groepen en een lange, stoffige, maar zeer inspirerende reis voor de 12 kinderen uit Moshi.
Vandaag de laatste voorstelling dus, morgen nog een dagje winkelen en uitrusten en naar de finale Nederland – Spanje kijken met zijn allen. Maandag naar huis samen met de kudde uit Zuid Afrika landen we dan in de middag op een oranje uitgedost Schiphol.
En dan 24 uur slapen als het kan............
De voorstelling met de 50 kids in Bagamoyo was zaterdag hectisch, maar een groot success. Niet alleen ging het heel goed maar ook was er een enorme opkomst van kinderen, jongeren en collega organisaties uit Bagamoyo en Dar es Salaam. In totaal waren er zo’n 4500 mensen in het pubiek. De donderdag er voor zijn we op en neer gegaan naar Dar es Salaam en hebben daar uitgewisseld met een groep kinderen van een HIV / AIDS preventie programma en opgetreden in een sloppenwijk. Dat was een heel drukke en vermoeiende dag. De terugreis duurde bijna vier uur omdat het verkeer in Dar volledig vastzat. Op vrijdag hebben we, naast de repetitie, een dag heerlijk in zee gezwommen en door Bagamoyo gewandeld en het museum bezocht (oud slaven fort).
Met de groep van 12 reizen leek een stuk relaxter te gaan worden, maar helaas, niets was minder waar. In Nakuru werden we dinsdag na het ontbijt voorgesteld aan de gastorganisaties. Een organisatie voor straat kinderen, een groep jonge kinderen uit een weeshuis en een groep jonge theatermakers (TEARS), na de kennismaking volgden een gezamenlijke lunch en daarna werkten onze jongeren met kleine groepjes kinderen aan een korte presentatie. Vervolgens op weg naar een buitenwijk van Nakuru waar het décor werd opgezet en de voorstelling werd opgevoerd voor een publiek van meer dan 1000 schoolkinderen en buurtbewoners. Doodop aan het diner en naar bed en de volgende dag meteen in de bus naar Kisumu. Daar volgde min of meer een zelfde programma maar nu met een (soms felle) discussie tussen een groep straatjongens en vertegenwoordigers van NGO’s en overheidorganisaties die zich met jeugdzorg bezighouden. Duidelijk was dat de jongeren een, in mijn ogen, heel wat realistischer kijk hebben op wat er moet gebeuren dan de officiele organisaties. Een van de overheidorganisaties kwam als mogelijke oplossing met de lumineuze opmerking dat men alle straatkinderen gewoon onder dwang naar huis moeten laten terugkeren. Dat veroorzaakte veel hoongelach en een van de jongeren uit Kisumu verzocht op respectvolle maar duidelijke manier deze mijnheer om zijn mond verder te houden en eens te luisteren naar de jongeren zelf voordat hij met dit soort onwerkbare ‘ oplossingen’ komt. 'Thuis' is nu juist de plek waar voor deze jongeren de problemen zijn gestart en dus vaak is het geen optie om er naar terug te keren.
We zijn nu in Nairobi in het Liberty Center waar zojuist het KidzSafari Festival is begonnen. Hier komen een aantal kinder- en jeugdgroepen uit Nairobi en andere plaatsen optreden en nemen deel aan workshops. Het zou allemaal om 10 uur vanochtend beginnen maar pas om een uur of half twaalf werd het een beetje actief hier allemaal. Dat is wel tekenend voor hoe zaken hier gaan. Vaak veel te laat bij de opstart, maar als het eenmaal loopt dan loopt het ook. Kenianen zijn daarin nu eenmaal anders dan Nederlanders en dat geld ook voor hoe ze zaken voorbereiden, communiceren en hoe wordt samengewerkt. Dat is de afgelopen weken voor de Nederlanders (en omgekeerd de Kenianen en Tanzanianen) wennen geweest. Cultuurschock soms . Niet altijd makkelijk, soms zelfs heel frustrerend. Maar het resultaat mag er zijn. 8 prachtige voorstellingen in 7 Oost Afrikaanse steden met, in totaal, meer dan 12.000 mensen die er naar kwamen kijken. Uitwisselingen met diverse groepen en een lange, stoffige, maar zeer inspirerende reis voor de 12 kinderen uit Moshi.
Vandaag de laatste voorstelling dus, morgen nog een dagje winkelen en uitrusten en naar de finale Nederland – Spanje kijken met zijn allen. Maandag naar huis samen met de kudde uit Zuid Afrika landen we dan in de middag op een oranje uitgedost Schiphol.
En dan 24 uur slapen als het kan............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten