Twee weken verder. Lekker uitgerust en erg genoten van de weelde en het comfort van het Nederlandse leven. Ook al weer aardig in mijn werkritme alhoewel er op een bijna uitgestorven kantoor (iedereen is met vakantie) weinig inspiratie te halen is en er verder ook niet veel gebeurd in Amsterdam. De stad lijkt te zijn overgenomen door toeristen en een paar mensen die om wat voor reden dan ook niet op een camping in Frankrijk of een tropisch strand aan de andere kant van de wereld liggen.
De mensen die ik tegen kom vragen me hoe het is geweest. Hoe het project ging, hoe ik het heb ervaren en hoe het nu verder gaat. En telkens als ik er weer over praat voel ik me daarna een tijdje niet goed. Pijn, dat is wat ik voel Pijn om de verhalen van de kinderen die nog steeds in mijn hoofd rondspoken. Over de prostitutie om te overleven, de mishandelingen door ouders, familie, politie. De beelden die ik heb bij het leven op straat in Moshi of Arusha. Echt niet zulke fijne plekken om een nacht op straat door te brengen. Laat staan dat je er permanent moet zien te overleven. Pijn omdat ik na een maand intensief met deze kinderen te hebben gewerkt en met een aantal van hen een persoonlijke band heb opgebouwd ze weer achter moet laten. Ik weet dat ze bij Mkombozi in goede handen zijn, maar toch voelt het alsof ik ze in de steek laat. Pijn omdat ik hier in Nederland iedereen (op straat, in het nieuws, om me heen) eigenlijk voortdurend hoor praten, als het niet klagen is, over futiliteiten. Over materiële zaken. die er in het licht van hoe die kinderen in Tanzania moeten leven helemaal niet toe doen. Aan dat laatste doe ik trouwens zelf ook gewoon mee hoor, dus zie het niet als verwijt aan ‘de maatschappij’ zo leven we nu eenmaal in dit stukje materieel paradijs op aarde.
Pijn vooral omdat ik me onmachtig voel. Onmacht want ik ga, wat ik ook doe, het leven van deze kinderen niet beter maken. Misschien heb ik een beetje kunnen bijdragen met mijn inzet voor het Amka project. Misschien kan ik een aantal in de toekomst nog een beetje helpen, maar overall ben ik als individu volkomen onmachtig om echt een verschil te maken. Althans zo voelt het nu en dat doet verdomde pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten