Poor, poorer, poorest

De armoede in Noord Oeganda is schrijnend.

Je ziet het aan hoe mensen gekleed gaan, wat er in de winkels te koop is en hoe ze wonen. Toch valt er nog onderscheid te maken tussen arm en nog armer. Zo hebben veel mensen, die misschien nauwelijks geld hebben voor een fatsoenlijk huis, of elektriciteit wel een mobiele telefoon. Met je familie en vrienden communiceren is ontzettend belangrijk hier. Sommigen hebben een fiets en er zijn zelfs mensen met een brommer. Maar in de ‘slopenwijken, voormalige vluchtelingenkampen en op het platteland hebben heel veel mensen helemaal niets. Velen leven van een minimaal inkomen en wat ruilhandel. Door gebrek aan geld hebben ze geen toegang tot onderwijs of gezondheidszorg en is het onmogelijk om aan ‘luxe’ zaken te komen als een mobiele telefoon of een fiets. Doordat ze niet met de buitenwereld kunnen communiceren en zich niet kunnen verplaatsen blijven ze in deze situatie. Informatie, over bijvoorbeeld HIV-AIDS, of de marktprijzen voor hun agrarische producten, is voor hen moeilijk te krijgen en iedereen die kwaad wil kan hen van alles wijs maken. Daarmee zijn ze dus niet alleen straatarm maar ook nog eens extra kwetsbaar. Geen wonder dat velen zich krampachtig vastklampen aan religie. En dat zijn niet alleen de gebruikelijke als de katholieke kerk en de anglicaanse maar ook hele radicale en, in mijn ogen, manipulatieve (vaak Amerikaans gefinancierde) kerken, die mensen tegen elkaar opzetten, angst inboezemen en afhankelijk maken. Ze schrikken mensen af van voorbehoedmiddelen, westerse medicatie en komen met allerlei verkeerde informatie over bijvoorbeeld HIV. Nog een factor die de bevolking van het platteland arm en afhankelijk houdt. En nu is er ook nog eens sprake van enorme inflatie en exorbitant stijgende voedselprijzen. En de eersten die daar onder lijden zijn degenen voor wie voedsel de grootste post op de huishoudbegroting is: de allerarmsten van wie sommigen van slechts UGS 1000 = € 0,25 de dagelijkse boodschappen moeten doen.