Het is duidelijk dat Gulu, lange tijd het toevluchtsoord voor de mensen van het platteland die vluchtten voor de rebellen (vandaar al die traditionele hutten), een stad in opbouw is. Dankzij het geld dat van alle kanten binnenkomt is er een bloeiende handel en wordt overal gebouwd. Winkels, banken en overheidsgebouwen verrijzen overal met blinkende spiegelruiten en bulldozers leggen nieuwe wegen aan en repareren oude.
Maar net als overal is de vraag waar in dit alles het individu blijft. Fijn dat de economie aantrekt en Gulu groeit, maar helpt het een kind van 15 dat zijn ouders verloor, geen opleiding kon en kan volgen en min of meer aan de goodwill van vreemden is overgeleverd? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat een hele generatie opgroeit die niet zal meeprofiteren van het nieuwe economische élan van Noord Oeganda. Althans niet volledig. Veel jongeren die uit de vluchtelingenkampen terugkwamen, geen ouders meer hebben en niet kunnen terugvallen op familie zullen moeten zien te overleven zo goed en zo kwaad als het kan. Leven ze op het platteland dan zal dat een heel karig bestaan zijn, met zo nu een dan wat los-vast werk als landarbeider, de stad biedt meer mogelijkheden maar ook het leven van een boda boda (fiets of motor taxi), krantenverkoper of sjouwer is een leven op de rand van het bestaan. Ik wordt heel verdrietig wanneer ik dan denk aan die geweldige jongeren met wie wij mogen werken in dit project. Getalenteerde, gemotiveerde, intelligente en hard werkende kinderen voor wie in andere omstandigheden de wereld open zou liggen. Maar helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten