zondag, december 19
Bosco
Ik schreef al eerder dat ik de reis naar Oeganda indrukwekkend vond. Maar waarom was het zo indrukwekkend eigenlijk? Ik ben er nog niet over uitgedacht maar ik denk dat het vooral is omdat ik nu voor het eerst bewust heb meegemaakt wat het is wanneer een land, een samenleving, een groep mensen aan het herstellen is van een lange en vernietigende oorlog. In Cambodja, waar ik in januari was, was me ook al opgevallen dat de mensen zich er heel anders gedroegen dan in de buurlanden. De wantrouwende en harde blik van de Cambodianen stond in schril contrast met de open vriendelijk blik van de meeste Thai bijvoorbeeld. In Oeganda heb ik maar heel weinig mensen spontaan en echt zien lachen. Blikken zijn naar binnen gekeerd of op zijn best nieuwsgierig met een flinke dosis wantrouwen.
Het is ook niet niks dat een land, een gebied, dat zo lang in oorlog en geweld is ondergedompeld geweest, generaties heeft zien opgroeien in kampen waar ze verstoken waren van onderwijs, medische zorg en bovenal menselijke waardigheid. Het stompt mensen af en maakt ze ‘minder menselijk’.
Het ergste voorbeeld daarvan was wel de ontmoeting met Bosco in het dorpje Amoro. Wij zaten daar met de Amoro Youth Association (AYA) onder een boom op het dorpsplein te overleggen toe een klein jongentje, we dachten een jaar of twee, in heel vieze kleren bij ons kwam zitten. Janneke vroeg aan één van de mannen of het zijn zoon was, maar hij zei van niet. Toen Quinto, onze begeleider, even doorvroeg, bleek dat het kind ‘van niemand’ was.
Het verhaal was dat hij met z’n ouders, of in ieder geval zijn moeder naar het dorp was gekomen vanuit het vluchtelingen kamp. Zijn ouders waren echter pasgeleden overleden en sindsdien zwierf hij rond. Hij at van wat mensen weggooiden en probeerde te overleven en 's nachts ergens te schuilen. De groep schatte hem een jaar of vier. Quinto, Janneke en ik waren in schok. We overlegden wat te doen. Moesten we dit verhaal ‘geloven’ en als het waar was; wat was dan wijsheid. We besloten om één van de vrouwen uit de groep te vragen wat eten voor het kind te kopen (en gaven haar wat geld daarvoor) en om Bosco te melden bij SOS kinderdorp in Gulu town. Ons bezoek aan SOS leverde op dat het ‘geval’ zou worden onderzocht. Als het verhaal klopte zou Bosco eventueel in het SOS dorp kunnen worden opgenomen of eerst tijdelijk in een andere opvang. Er was ook nog sprake van een broertje ergens en ook dat zou worden uitgezocht. We hebben er nog niets over gehoor. Bosco zwerft nu ook in mijn gedachten. Machteloos en verdrietig maakt het me maar ik weet dat dit slechts één van de vele verhalen is van een kind dat slachtoffer werd van een verschrikkelijke oorlog.
Het is ook niet niks dat een land, een gebied, dat zo lang in oorlog en geweld is ondergedompeld geweest, generaties heeft zien opgroeien in kampen waar ze verstoken waren van onderwijs, medische zorg en bovenal menselijke waardigheid. Het stompt mensen af en maakt ze ‘minder menselijk’.
Het ergste voorbeeld daarvan was wel de ontmoeting met Bosco in het dorpje Amoro. Wij zaten daar met de Amoro Youth Association (AYA) onder een boom op het dorpsplein te overleggen toe een klein jongentje, we dachten een jaar of twee, in heel vieze kleren bij ons kwam zitten. Janneke vroeg aan één van de mannen of het zijn zoon was, maar hij zei van niet. Toen Quinto, onze begeleider, even doorvroeg, bleek dat het kind ‘van niemand’ was.
Het verhaal was dat hij met z’n ouders, of in ieder geval zijn moeder naar het dorp was gekomen vanuit het vluchtelingen kamp. Zijn ouders waren echter pasgeleden overleden en sindsdien zwierf hij rond. Hij at van wat mensen weggooiden en probeerde te overleven en 's nachts ergens te schuilen. De groep schatte hem een jaar of vier. Quinto, Janneke en ik waren in schok. We overlegden wat te doen. Moesten we dit verhaal ‘geloven’ en als het waar was; wat was dan wijsheid. We besloten om één van de vrouwen uit de groep te vragen wat eten voor het kind te kopen (en gaven haar wat geld daarvoor) en om Bosco te melden bij SOS kinderdorp in Gulu town. Ons bezoek aan SOS leverde op dat het ‘geval’ zou worden onderzocht. Als het verhaal klopte zou Bosco eventueel in het SOS dorp kunnen worden opgenomen of eerst tijdelijk in een andere opvang. Er was ook nog sprake van een broertje ergens en ook dat zou worden uitgezocht. We hebben er nog niets over gehoor. Bosco zwerft nu ook in mijn gedachten. Machteloos en verdrietig maakt het me maar ik weet dat dit slechts één van de vele verhalen is van een kind dat slachtoffer werd van een verschrikkelijke oorlog.
The assesment tour.
Op onze ‘assesment tour’ in Noord Oeganda hebben we met zo’n elf verschillende groepen en instellingen die zich bezighouden met oorlog slachtoffers en/ of de opbouw van de samenleving door middel van kunst en cultuur. Gulu Theatre Artists Unlimited is een groep enthousiaste kunst amaterurs die de dansen, muziek en kunst van de Acholi opnieuw onder de aandacht willen brengen van een jonge generatie die tot voor kort alleen de kampen oorlog en verschrikkingen heeft gekend. Amoro Youth Association is een 'Community
Based Organization'(CBO) in een klein dorp zo’n 40 km van Gulu. Ook zij doen aan theater vooral als vorm van voorlichting.
War affected Youth Association (WAYA) is een door een ex-kindsoldaat gestart activiteiten centrum voor oorlogsslachtoffers. Kinderen zonder ouders, alleenstaande moeders met een kind uit een verkrachting en anderen komen hier samen voor allerlei culturele en ‘income generating’ activiteiten.
Through Arts Keep Smiling (TAKS) is een centrum voor de kunsten, opgericht door een Brits- Oegendees kunstenaar (keramist). Zij huist onder andere een groep jongeren die break-dancen (Bouncing Cats) , rappen en aan graffiti kunst doen.
Youth Movers Uganda is een jongeren organisatie die zich vooral richt op voorlichting en ‘empowerment’. De Laroo Primary School is een prachtig gelegen school, gebouwd met geld uit België, die onderdak biedt aan oorlogslachtoffers. Zij hebben goede faciliteiten om volgend jaar het project te huisvesten.
Pearls of Africa is net als Gulu Theatre Artists een culturele groep. Naast al deze groepen spraken we ook met vertegenwoordigers van SOS Kinderdorp Gulu, Warchild en Invisible Children. Organisaties met wie we wellicht niet direct samenwerken maar die wel veel kennis bezitten van de problemen in de regio en wiens advies en ondersteuning we goed kunnen gebruiken. Studenten van de Gulu Universiteit worden waarschijnlijk in de groep trainees opgenomen voor het 2011 project. We hebben niet stilgezeten in vier dag Gulu en twee dagen Kampala
Based Organization'(CBO) in een klein dorp zo’n 40 km van Gulu. Ook zij doen aan theater vooral als vorm van voorlichting.
War affected Youth Association (WAYA) is een door een ex-kindsoldaat gestart activiteiten centrum voor oorlogsslachtoffers. Kinderen zonder ouders, alleenstaande moeders met een kind uit een verkrachting en anderen komen hier samen voor allerlei culturele en ‘income generating’ activiteiten.
Through Arts Keep Smiling (TAKS) is een centrum voor de kunsten, opgericht door een Brits- Oegendees kunstenaar (keramist). Zij huist onder andere een groep jongeren die break-dancen (Bouncing Cats) , rappen en aan graffiti kunst doen.
Youth Movers Uganda is een jongeren organisatie die zich vooral richt op voorlichting en ‘empowerment’. De Laroo Primary School is een prachtig gelegen school, gebouwd met geld uit België, die onderdak biedt aan oorlogslachtoffers. Zij hebben goede faciliteiten om volgend jaar het project te huisvesten.
Pearls of Africa is net als Gulu Theatre Artists een culturele groep. Naast al deze groepen spraken we ook met vertegenwoordigers van SOS Kinderdorp Gulu, Warchild en Invisible Children. Organisaties met wie we wellicht niet direct samenwerken maar die wel veel kennis bezitten van de problemen in de regio en wiens advies en ondersteuning we goed kunnen gebruiken. Studenten van de Gulu Universiteit worden waarschijnlijk in de groep trainees opgenomen voor het 2011 project. We hebben niet stilgezeten in vier dag Gulu en twee dagen Kampala
Een nieuw jaar, een nieuw project.
Het bezoek aan Oeganda heeft ons veel opgeleverd. Veel indrukken, veel ideeën, veel contacten en veel inspiratie. In 2011 willen we met een aantal mensen die we in Gulu hebben ontmoet een project opzetten en uitvoeren. Eerst in Augustus, een schoolvakantie periode in Oeganda. We maken dan een voorstelling met maximaal 60 jongeren uit allerlei groepen en onder leiding van een team van Cre8 aangevuld met ‘stagiaires’ van de verschillende groepen en de universiteit van Gulu. De jongerengroepen die we in Gulu spraken leveren dus zowel de deelnemers als ook toekomstige trainers! In december 2011 gaan deze trainers met de eigen groep aan de slag en maken dan weer een voorstelling. Op die manier komen er dus zo’n zes sub-projecten. Wordt de methodiek verspreid onder een groot aantal groepen in de regio die vervolgens ook nog eens door middel van het Yaden netwerrk verder met elkaar kunnen samenwerken en uitwisselen. Daarnaast gebruiken we dit project voor de finale beschrijving (in woord en beeld) van de Cre8 methode, zodat die kan worden gepubliceerd en verspreid.
We hadden het geluk dat we in Gulu een fantastische ‘man on the ground’ hadden in Quinto Okello (in kostuum op de bovenste foto). Hij is één van de leiders van de Gulu Theatre Artisists Ltd en de regionale contactpersoon voor Yaden, onze samenwerkingspartnerrein Oost Afrika. Hij was enorm behulpzaam bij het leggen van de contacten met de verschillende groepen in de regio en daarnaast wist hij bij elke groep de juiste toon te zetten om een voor ons zo informatief en open mogelijk gesprek met ze te hebben. Er is in de regio veel wantrouwen tegenover NGO’s ( niet- overheid organisaties) en mensen die van buitenaf komen. Deels is dat het gevolg van de oorlog (dat maakt mensen er niet socialer op) en deels omdat er veel NGO’s zijn die de mensen van alles en nog wat opleggen of zich niet aan afspraken houden of verwachtingen scheppen die ze niet waar kunnen maken. Mensen zijn dus sceptisch. Wij hebben vooral enthousiaste en open mensen ontmoet. Trots op hun cultuur, hard werkend aan een nieuwe vreedzame samenleving en enthousiast over over het idee voor een project in 2011.
We hadden het geluk dat we in Gulu een fantastische ‘man on the ground’ hadden in Quinto Okello (in kostuum op de bovenste foto). Hij is één van de leiders van de Gulu Theatre Artisists Ltd en de regionale contactpersoon voor Yaden, onze samenwerkingspartnerrein Oost Afrika. Hij was enorm behulpzaam bij het leggen van de contacten met de verschillende groepen in de regio en daarnaast wist hij bij elke groep de juiste toon te zetten om een voor ons zo informatief en open mogelijk gesprek met ze te hebben. Er is in de regio veel wantrouwen tegenover NGO’s ( niet- overheid organisaties) en mensen die van buitenaf komen. Deels is dat het gevolg van de oorlog (dat maakt mensen er niet socialer op) en deels omdat er veel NGO’s zijn die de mensen van alles en nog wat opleggen of zich niet aan afspraken houden of verwachtingen scheppen die ze niet waar kunnen maken. Mensen zijn dus sceptisch. Wij hebben vooral enthousiaste en open mensen ontmoet. Trots op hun cultuur, hard werkend aan een nieuwe vreedzame samenleving en enthousiast over over het idee voor een project in 2011.
maandag, december 6
Oorlog in Noord Oeganda
Meer dan twintig jaar was noord Oeganda in de greep van oorlog en geweld. De Acholi (http://en.wikipedia.org/wiki/Acholi_people), het dominante volk in de regio, heeft enorm geleden onder het geweld van één van ergste rebellenleiders van de afgelopen 50 jaar; Joseph Kony ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Joseph_Kony). Volgens schattingen heeft hij met zijn Lord's Resistance Army, in het Nederlands het verzetsleger van de heer (http://nl.wikipedia.org/wiki/Verzetsleger_van_de_Heer) zo’n 60.000 kinderen ontvoerd en gedwongen te moorden, roven of zich te prostitueren. War Child maakte de film Wit Licht (http://www.witlichtdefilm.nl/ ), samen met Marco Borsato, losjes gebaseerd op dit verhaal.
Gisteren kwam ik terug uit Oeganda. Dagen reisden Janneke (Cre8 penningmeester en fondsenwerver) en ik door Acholi gebied in en rond de stad Gulu en spraken we met organisaties voor en door jongeren en bezig met kunst, cultuur en wederopbouw. Bijvoorbeeld jongeren die in hun boerengemeenschap het probleem van landroof aan de orde willen stellen door middel van voorstellingen. Na lange tijd in kampen te hebben gezeten zijn veel mensen nu teruggekeerd naar hun dorpen en boerderijen. Daar hebben anderen bezit genomen van het land en is er vaak geen schriftelijk bewijs dat het land, voor de vlucht naar het kamp, hun eigendom was. Nu hebben de jongeren geen land om te boeren en een inkomen te verdienen. Daarnaast was het onderwijs in de kampen niet of nauwelijks geregeld en hebben velen er het leven gelaten door de slechte hygiënische omstandigheden en het ongeremd om zich heen grijpen van HIV- Aids. Anderen hebben een culturele groep opgericht om de rijke dans, muziek en vertel traditie van de Acholi weer in ere te herstellen en de kinderen en jongeren die in de kampen zijn geboren en opgegroeid er mee in aanraking te brengen. Er zijn speciale scholen voor door de oorlog getraumatiseerde kinderen en er zijn organisaties die zich via kunst en cultuur richten op het verwerken van de trauma’s bij individuele slachtoffers en de gemeenschap. Met een aantal van hen wil Cre8 in 2011 een project uitvoeren. We willen een voorstelling maken om de rijke Acholi cultuur in al haar facetten te vieren maar ook willen we door middel van dans, muziek, drama en beeldende kunst de problemen, uitdagingen mogelijke ‘oplossingen’ waar jongeren mee komen onder de aandacht brengen van de gemeenschap waarin ze leven en de wereld er om heen. Daarnaast krijgen een aantal groepen de kans om een eigen ‘productie’ te maken met training en ondersteiuning van Cre8 en haar Oost afrikaanse partner YADEN (http://www.yadeneastafrica.org/)
Filmpje over de oorlog in Noord Oeganda en de LRA In de afgelopen jaren stond Noord Oeganda regelmatig in het middelpunt van de (media) belangstelling. Het kidnappen van kinderen, massale verkrachtingen en verminkingen, oorlog en ongekend geweld. Nu leven de mensen niet meer in kampen, men vormt voorzichtig gemeenschappen met hen die hebben overleeft. De oorlog is nu voorbij, de media en de rest van de wereld richt zijn blik op nieuwe brandhaarden als Darfur. Maar het ‘echt’ verwerken van de oorlog en het oppakken van het ‘normale’ leven moeten nog gaan beginnen en daaraan wil Cre8 een steentje bijdragen. Of zo als Janneke het zegt; wij maken een prachtige kraal in een lange ketting.
Gisteren kwam ik terug uit Oeganda. Dagen reisden Janneke (Cre8 penningmeester en fondsenwerver) en ik door Acholi gebied in en rond de stad Gulu en spraken we met organisaties voor en door jongeren en bezig met kunst, cultuur en wederopbouw. Bijvoorbeeld jongeren die in hun boerengemeenschap het probleem van landroof aan de orde willen stellen door middel van voorstellingen. Na lange tijd in kampen te hebben gezeten zijn veel mensen nu teruggekeerd naar hun dorpen en boerderijen. Daar hebben anderen bezit genomen van het land en is er vaak geen schriftelijk bewijs dat het land, voor de vlucht naar het kamp, hun eigendom was. Nu hebben de jongeren geen land om te boeren en een inkomen te verdienen. Daarnaast was het onderwijs in de kampen niet of nauwelijks geregeld en hebben velen er het leven gelaten door de slechte hygiënische omstandigheden en het ongeremd om zich heen grijpen van HIV- Aids. Anderen hebben een culturele groep opgericht om de rijke dans, muziek en vertel traditie van de Acholi weer in ere te herstellen en de kinderen en jongeren die in de kampen zijn geboren en opgegroeid er mee in aanraking te brengen. Er zijn speciale scholen voor door de oorlog getraumatiseerde kinderen en er zijn organisaties die zich via kunst en cultuur richten op het verwerken van de trauma’s bij individuele slachtoffers en de gemeenschap. Met een aantal van hen wil Cre8 in 2011 een project uitvoeren. We willen een voorstelling maken om de rijke Acholi cultuur in al haar facetten te vieren maar ook willen we door middel van dans, muziek, drama en beeldende kunst de problemen, uitdagingen mogelijke ‘oplossingen’ waar jongeren mee komen onder de aandacht brengen van de gemeenschap waarin ze leven en de wereld er om heen. Daarnaast krijgen een aantal groepen de kans om een eigen ‘productie’ te maken met training en ondersteiuning van Cre8 en haar Oost afrikaanse partner YADEN (http://www.yadeneastafrica.org/)
Filmpje over de oorlog in Noord Oeganda en de LRA In de afgelopen jaren stond Noord Oeganda regelmatig in het middelpunt van de (media) belangstelling. Het kidnappen van kinderen, massale verkrachtingen en verminkingen, oorlog en ongekend geweld. Nu leven de mensen niet meer in kampen, men vormt voorzichtig gemeenschappen met hen die hebben overleeft. De oorlog is nu voorbij, de media en de rest van de wereld richt zijn blik op nieuwe brandhaarden als Darfur. Maar het ‘echt’ verwerken van de oorlog en het oppakken van het ‘normale’ leven moeten nog gaan beginnen en daaraan wil Cre8 een steentje bijdragen. Of zo als Janneke het zegt; wij maken een prachtige kraal in een lange ketting.
zondag, november 21
We gaan naar Gulu (Oeganda)
Volgende week gaan we naar Gulu in Noord Oeganda om te onderzoeken of we er volgend jaar een project kunnen doen met één van de organisaties die zich daar bezighouden met de opvang van ex kindsoldaten en ander kwetsbare kinderen en jongeren. Binnenkort dus meer over onze reis (Janneke gaat mee)
Meer over de kinderen in Gulu op YouTube en in de volgende posts
Meer over de kinderen in Gulu op YouTube en in de volgende posts
donderdag, augustus 12
donderdag, juli 29
PIJN
Twee weken verder. Lekker uitgerust en erg genoten van de weelde en het comfort van het Nederlandse leven. Ook al weer aardig in mijn werkritme alhoewel er op een bijna uitgestorven kantoor (iedereen is met vakantie) weinig inspiratie te halen is en er verder ook niet veel gebeurd in Amsterdam. De stad lijkt te zijn overgenomen door toeristen en een paar mensen die om wat voor reden dan ook niet op een camping in Frankrijk of een tropisch strand aan de andere kant van de wereld liggen.
De mensen die ik tegen kom vragen me hoe het is geweest. Hoe het project ging, hoe ik het heb ervaren en hoe het nu verder gaat. En telkens als ik er weer over praat voel ik me daarna een tijdje niet goed. Pijn, dat is wat ik voel Pijn om de verhalen van de kinderen die nog steeds in mijn hoofd rondspoken. Over de prostitutie om te overleven, de mishandelingen door ouders, familie, politie. De beelden die ik heb bij het leven op straat in Moshi of Arusha. Echt niet zulke fijne plekken om een nacht op straat door te brengen. Laat staan dat je er permanent moet zien te overleven. Pijn omdat ik na een maand intensief met deze kinderen te hebben gewerkt en met een aantal van hen een persoonlijke band heb opgebouwd ze weer achter moet laten. Ik weet dat ze bij Mkombozi in goede handen zijn, maar toch voelt het alsof ik ze in de steek laat. Pijn omdat ik hier in Nederland iedereen (op straat, in het nieuws, om me heen) eigenlijk voortdurend hoor praten, als het niet klagen is, over futiliteiten. Over materiële zaken. die er in het licht van hoe die kinderen in Tanzania moeten leven helemaal niet toe doen. Aan dat laatste doe ik trouwens zelf ook gewoon mee hoor, dus zie het niet als verwijt aan ‘de maatschappij’ zo leven we nu eenmaal in dit stukje materieel paradijs op aarde.
Pijn vooral omdat ik me onmachtig voel. Onmacht want ik ga, wat ik ook doe, het leven van deze kinderen niet beter maken. Misschien heb ik een beetje kunnen bijdragen met mijn inzet voor het Amka project. Misschien kan ik een aantal in de toekomst nog een beetje helpen, maar overall ben ik als individu volkomen onmachtig om echt een verschil te maken. Althans zo voelt het nu en dat doet verdomde pijn.
De mensen die ik tegen kom vragen me hoe het is geweest. Hoe het project ging, hoe ik het heb ervaren en hoe het nu verder gaat. En telkens als ik er weer over praat voel ik me daarna een tijdje niet goed. Pijn, dat is wat ik voel Pijn om de verhalen van de kinderen die nog steeds in mijn hoofd rondspoken. Over de prostitutie om te overleven, de mishandelingen door ouders, familie, politie. De beelden die ik heb bij het leven op straat in Moshi of Arusha. Echt niet zulke fijne plekken om een nacht op straat door te brengen. Laat staan dat je er permanent moet zien te overleven. Pijn omdat ik na een maand intensief met deze kinderen te hebben gewerkt en met een aantal van hen een persoonlijke band heb opgebouwd ze weer achter moet laten. Ik weet dat ze bij Mkombozi in goede handen zijn, maar toch voelt het alsof ik ze in de steek laat. Pijn omdat ik hier in Nederland iedereen (op straat, in het nieuws, om me heen) eigenlijk voortdurend hoor praten, als het niet klagen is, over futiliteiten. Over materiële zaken. die er in het licht van hoe die kinderen in Tanzania moeten leven helemaal niet toe doen. Aan dat laatste doe ik trouwens zelf ook gewoon mee hoor, dus zie het niet als verwijt aan ‘de maatschappij’ zo leven we nu eenmaal in dit stukje materieel paradijs op aarde.
Pijn vooral omdat ik me onmachtig voel. Onmacht want ik ga, wat ik ook doe, het leven van deze kinderen niet beter maken. Misschien heb ik een beetje kunnen bijdragen met mijn inzet voor het Amka project. Misschien kan ik een aantal in de toekomst nog een beetje helpen, maar overall ben ik als individu volkomen onmachtig om echt een verschil te maken. Althans zo voelt het nu en dat doet verdomde pijn.
vrijdag, juli 16
Cultuur Shock
Een paar dagen terug in Nederland. In (cultuur)shock moet ik zeggen. Ik kwam doodmoe en met een flinke verkoudheid terug dus alles komt dubbel binnen maar ik vind het ook echt wennen aan Nederland. Niet meer de uitgebreide dagelijkse groeten van de mensen met wie je werkt of die je tegenkomt op straat. Niet meer de gezelligheid van het samen eten, samen werken, samen zijn, van een project en van Afrika. Niet meer de blikken van verstandhouding de grapjes op straat en de verbondenheid die je in Tanzania of Kenia altijd voelt met anderen met mensen op je heen, of je ze nu kent of niet. In Amsterdam is het business as usual. Iedereen doet zijn ding en alles is geregeld. Niemand doet teveel moeite om aardig te zijn, contact te maken of je te leren kennen. Het is een soort ultiem gevoel van eenzaamheid in de massa. Het zijn de afkickverschijnselen van het leven in een intensief project plus het leven in Afrika. Zo anders dan hier, zoveel meer gaat het daar om een deel zijn van een groep in plaats van je eigen ding doen. Beide leefstijlen, culturen hebben na- en voordelen, dat begrijp ik heus wel, maar het is dit keer echt wennen aan het Nederlandse individualisme.
Ik zou niet in Oost Afrika willen leven. Ik denk dat ik het niet zou overleven eerlijk gezegd. Maar een beetje van de mentaliteit, van de manier van omgaan met elkaar van de warmte van de groep zou ik graag naar mijn leven in Nederland willen importeren.
Mijn gedachten zijn bij de kinderen waar we mee hebben gewerkt. Een aantal van hen zit hardnekkig in mijn (dag)dromen en gedachten. Toen ik gisteren de foto’s van vier weken werken doorkeek kreeg ik het er ook even moeilijk mee. Ik heb mijn hart aan deze kinderen verbonden. Hoe sentimenteel dat ook mag klinken, Ik meen het! Ik had ze het liefst allemaal meegenomen naar Amsterdam, nou ja in ieder geval een paar. Vooral diegenen die nu weer een weg moeten vinden op straat. Freddy, Jafari, Jackson, Robert. Wat gaat er van hun worden? Ik weet dat Mkombozi ze uitstekend begeleidt. Maar toch. Ook zij moeten nu in een soort ‘gat’ vallen. Zien te overleven in een nieuwe werkelijkheid, weg van de warmte en de gezelligheid van het Amka project.
Annemiek heeft het plan opgevat om voor de jongens die nu nog op straat (over)leven een fonds op te zetten. Zodat, als ze dat zouden willen en kunnen, er geld is voor een opleiding, cursus of extra begeleiding. Voor een aantal jongens heeft Mkombozi fondsen voor een minimale schoolopleiding, maar voor de oudere jongens, zoals Jafari, is dat niet geschikt. Met die financiële steun zouden ze hun middelbare school kunnen inhalen, een vakopleiding doen of een cursus volgen die hun kansen op werk en op een zelfstandig bestaan kan vergroten. Ik hoop dat het gaat lukken!
Ik hoop dat mijn volgende trip naar Moshi niet te lang op zich laat wachten. Dat ik in het vroege voorjaar naar Tanzania kan vliegen om er de DVD met de documentaire van het project af leveren en hopelijk nog meer goed nieuws kan komen brengen. We zullen het zien. Eerst maar eens proberen om er hier wat leuks van te maken.
Ik zou niet in Oost Afrika willen leven. Ik denk dat ik het niet zou overleven eerlijk gezegd. Maar een beetje van de mentaliteit, van de manier van omgaan met elkaar van de warmte van de groep zou ik graag naar mijn leven in Nederland willen importeren.
Mijn gedachten zijn bij de kinderen waar we mee hebben gewerkt. Een aantal van hen zit hardnekkig in mijn (dag)dromen en gedachten. Toen ik gisteren de foto’s van vier weken werken doorkeek kreeg ik het er ook even moeilijk mee. Ik heb mijn hart aan deze kinderen verbonden. Hoe sentimenteel dat ook mag klinken, Ik meen het! Ik had ze het liefst allemaal meegenomen naar Amsterdam, nou ja in ieder geval een paar. Vooral diegenen die nu weer een weg moeten vinden op straat. Freddy, Jafari, Jackson, Robert. Wat gaat er van hun worden? Ik weet dat Mkombozi ze uitstekend begeleidt. Maar toch. Ook zij moeten nu in een soort ‘gat’ vallen. Zien te overleven in een nieuwe werkelijkheid, weg van de warmte en de gezelligheid van het Amka project.
Annemiek heeft het plan opgevat om voor de jongens die nu nog op straat (over)leven een fonds op te zetten. Zodat, als ze dat zouden willen en kunnen, er geld is voor een opleiding, cursus of extra begeleiding. Voor een aantal jongens heeft Mkombozi fondsen voor een minimale schoolopleiding, maar voor de oudere jongens, zoals Jafari, is dat niet geschikt. Met die financiële steun zouden ze hun middelbare school kunnen inhalen, een vakopleiding doen of een cursus volgen die hun kansen op werk en op een zelfstandig bestaan kan vergroten. Ik hoop dat het gaat lukken!
Ik hoop dat mijn volgende trip naar Moshi niet te lang op zich laat wachten. Dat ik in het vroege voorjaar naar Tanzania kan vliegen om er de DVD met de documentaire van het project af leveren en hopelijk nog meer goed nieuws kan komen brengen. We zullen het zien. Eerst maar eens proberen om er hier wat leuks van te maken.
zaterdag, juli 10
Cre8 On Tour, Dar es Salaam, Bagamoyo, Nakuru, Kisumu en Nairobi.
Het is zaterdag. Bijna het einde van ons EEX AMKA project in Oost Africa. Afgelopen maandag vertrokken we met de groep van 12, een aantal medewerkers van yaden en onszelf vanuit Moshi naar Nakuru. Een heel lange en stoffige weg over deels hobbelige noodwegen omdat de weg tussen Arusha en de Keniaanse grens opnieuw wordt geasfalteerd en je daar nog niet kunt rijden. We kwamen na 14 uur rijden in Nakuru aan in een soort jeugdherberg en werden er verwelkomt met een heerlijke maaltijd en schone kamers en bedden.
De voorstelling met de 50 kids in Bagamoyo was zaterdag hectisch, maar een groot success. Niet alleen ging het heel goed maar ook was er een enorme opkomst van kinderen, jongeren en collega organisaties uit Bagamoyo en Dar es Salaam. In totaal waren er zo’n 4500 mensen in het pubiek. De donderdag er voor zijn we op en neer gegaan naar Dar es Salaam en hebben daar uitgewisseld met een groep kinderen van een HIV / AIDS preventie programma en opgetreden in een sloppenwijk. Dat was een heel drukke en vermoeiende dag. De terugreis duurde bijna vier uur omdat het verkeer in Dar volledig vastzat. Op vrijdag hebben we, naast de repetitie, een dag heerlijk in zee gezwommen en door Bagamoyo gewandeld en het museum bezocht (oud slaven fort).
Met de groep van 12 reizen leek een stuk relaxter te gaan worden, maar helaas, niets was minder waar. In Nakuru werden we dinsdag na het ontbijt voorgesteld aan de gastorganisaties. Een organisatie voor straat kinderen, een groep jonge kinderen uit een weeshuis en een groep jonge theatermakers (TEARS), na de kennismaking volgden een gezamenlijke lunch en daarna werkten onze jongeren met kleine groepjes kinderen aan een korte presentatie. Vervolgens op weg naar een buitenwijk van Nakuru waar het décor werd opgezet en de voorstelling werd opgevoerd voor een publiek van meer dan 1000 schoolkinderen en buurtbewoners. Doodop aan het diner en naar bed en de volgende dag meteen in de bus naar Kisumu. Daar volgde min of meer een zelfde programma maar nu met een (soms felle) discussie tussen een groep straatjongens en vertegenwoordigers van NGO’s en overheidorganisaties die zich met jeugdzorg bezighouden. Duidelijk was dat de jongeren een, in mijn ogen, heel wat realistischer kijk hebben op wat er moet gebeuren dan de officiele organisaties. Een van de overheidorganisaties kwam als mogelijke oplossing met de lumineuze opmerking dat men alle straatkinderen gewoon onder dwang naar huis moeten laten terugkeren. Dat veroorzaakte veel hoongelach en een van de jongeren uit Kisumu verzocht op respectvolle maar duidelijke manier deze mijnheer om zijn mond verder te houden en eens te luisteren naar de jongeren zelf voordat hij met dit soort onwerkbare ‘ oplossingen’ komt. 'Thuis' is nu juist de plek waar voor deze jongeren de problemen zijn gestart en dus vaak is het geen optie om er naar terug te keren.
We zijn nu in Nairobi in het Liberty Center waar zojuist het KidzSafari Festival is begonnen. Hier komen een aantal kinder- en jeugdgroepen uit Nairobi en andere plaatsen optreden en nemen deel aan workshops. Het zou allemaal om 10 uur vanochtend beginnen maar pas om een uur of half twaalf werd het een beetje actief hier allemaal. Dat is wel tekenend voor hoe zaken hier gaan. Vaak veel te laat bij de opstart, maar als het eenmaal loopt dan loopt het ook. Kenianen zijn daarin nu eenmaal anders dan Nederlanders en dat geld ook voor hoe ze zaken voorbereiden, communiceren en hoe wordt samengewerkt. Dat is de afgelopen weken voor de Nederlanders (en omgekeerd de Kenianen en Tanzanianen) wennen geweest. Cultuurschock soms . Niet altijd makkelijk, soms zelfs heel frustrerend. Maar het resultaat mag er zijn. 8 prachtige voorstellingen in 7 Oost Afrikaanse steden met, in totaal, meer dan 12.000 mensen die er naar kwamen kijken. Uitwisselingen met diverse groepen en een lange, stoffige, maar zeer inspirerende reis voor de 12 kinderen uit Moshi.
Vandaag de laatste voorstelling dus, morgen nog een dagje winkelen en uitrusten en naar de finale Nederland – Spanje kijken met zijn allen. Maandag naar huis samen met de kudde uit Zuid Afrika landen we dan in de middag op een oranje uitgedost Schiphol.
En dan 24 uur slapen als het kan............
De voorstelling met de 50 kids in Bagamoyo was zaterdag hectisch, maar een groot success. Niet alleen ging het heel goed maar ook was er een enorme opkomst van kinderen, jongeren en collega organisaties uit Bagamoyo en Dar es Salaam. In totaal waren er zo’n 4500 mensen in het pubiek. De donderdag er voor zijn we op en neer gegaan naar Dar es Salaam en hebben daar uitgewisseld met een groep kinderen van een HIV / AIDS preventie programma en opgetreden in een sloppenwijk. Dat was een heel drukke en vermoeiende dag. De terugreis duurde bijna vier uur omdat het verkeer in Dar volledig vastzat. Op vrijdag hebben we, naast de repetitie, een dag heerlijk in zee gezwommen en door Bagamoyo gewandeld en het museum bezocht (oud slaven fort).
Met de groep van 12 reizen leek een stuk relaxter te gaan worden, maar helaas, niets was minder waar. In Nakuru werden we dinsdag na het ontbijt voorgesteld aan de gastorganisaties. Een organisatie voor straat kinderen, een groep jonge kinderen uit een weeshuis en een groep jonge theatermakers (TEARS), na de kennismaking volgden een gezamenlijke lunch en daarna werkten onze jongeren met kleine groepjes kinderen aan een korte presentatie. Vervolgens op weg naar een buitenwijk van Nakuru waar het décor werd opgezet en de voorstelling werd opgevoerd voor een publiek van meer dan 1000 schoolkinderen en buurtbewoners. Doodop aan het diner en naar bed en de volgende dag meteen in de bus naar Kisumu. Daar volgde min of meer een zelfde programma maar nu met een (soms felle) discussie tussen een groep straatjongens en vertegenwoordigers van NGO’s en overheidorganisaties die zich met jeugdzorg bezighouden. Duidelijk was dat de jongeren een, in mijn ogen, heel wat realistischer kijk hebben op wat er moet gebeuren dan de officiele organisaties. Een van de overheidorganisaties kwam als mogelijke oplossing met de lumineuze opmerking dat men alle straatkinderen gewoon onder dwang naar huis moeten laten terugkeren. Dat veroorzaakte veel hoongelach en een van de jongeren uit Kisumu verzocht op respectvolle maar duidelijke manier deze mijnheer om zijn mond verder te houden en eens te luisteren naar de jongeren zelf voordat hij met dit soort onwerkbare ‘ oplossingen’ komt. 'Thuis' is nu juist de plek waar voor deze jongeren de problemen zijn gestart en dus vaak is het geen optie om er naar terug te keren.
We zijn nu in Nairobi in het Liberty Center waar zojuist het KidzSafari Festival is begonnen. Hier komen een aantal kinder- en jeugdgroepen uit Nairobi en andere plaatsen optreden en nemen deel aan workshops. Het zou allemaal om 10 uur vanochtend beginnen maar pas om een uur of half twaalf werd het een beetje actief hier allemaal. Dat is wel tekenend voor hoe zaken hier gaan. Vaak veel te laat bij de opstart, maar als het eenmaal loopt dan loopt het ook. Kenianen zijn daarin nu eenmaal anders dan Nederlanders en dat geld ook voor hoe ze zaken voorbereiden, communiceren en hoe wordt samengewerkt. Dat is de afgelopen weken voor de Nederlanders (en omgekeerd de Kenianen en Tanzanianen) wennen geweest. Cultuurschock soms . Niet altijd makkelijk, soms zelfs heel frustrerend. Maar het resultaat mag er zijn. 8 prachtige voorstellingen in 7 Oost Afrikaanse steden met, in totaal, meer dan 12.000 mensen die er naar kwamen kijken. Uitwisselingen met diverse groepen en een lange, stoffige, maar zeer inspirerende reis voor de 12 kinderen uit Moshi.
Vandaag de laatste voorstelling dus, morgen nog een dagje winkelen en uitrusten en naar de finale Nederland – Spanje kijken met zijn allen. Maandag naar huis samen met de kudde uit Zuid Afrika landen we dan in de middag op een oranje uitgedost Schiphol.
En dan 24 uur slapen als het kan............
maandag, juni 28
Moshi en Arusha optredens
Afgelopen vrijdag ‘try out’ in Mkombozi centre. Heel opgewonden kids en een spetterende show als onderdeel van de ‘avond van de artiesten’ (jioni ya musanii) in de grote hal op het terrein van Mkombozi. Het was meteen duidelijk dat dit een goede voorstelling ging worden, al was het alleen maar omdat de kinderen er voor meer dan 100% in geloven en dat ook uitstralen. Het is helemaal hun show! Moshi Town op zaterdag. Ergens op een stoffig terrein waar normaal markt is en bustaxi’s af- en aan rijden hebben we de set opgebouwd en met een geluidswagen en korte optredens van rappers, dansers en circus, langzaamaan een publiek van ongeveer 500 man gelokt. De voorstelling verliep heel goed al viel nu een dan en van de draadloze microfoons uit omdat het signaal werd gestoord. Toch liet niemand van de 48 ‘artiesten’ zich van de wijs maken door die technische problemen en verliep de voorstelling verder helemaal zoals het hoort. Het publiek genoot zichtbaar en de boodschap kwam luid en duidelijk over.
Zondag ochtend vroeg in de bus naar Arusha 70 km en ongeveer 1,5 uur rijden verderop richting de grote wildparken als Serengeti en Ngorogoro. In Arusha traden we op aan de rand van een grote sloppenwijk, eveneens op een stoffig marktterrein. De mensen van Mkombozi Arusha hadden gezorgd voor een heerlijke lunch die ter plekke werd afgeleverd en we konden dus meteen aan het werk. Soundcheck, doorloop, geluidswagen en kinderen die spontaan even een rap of een dans deden en voor we het wisten stond er zeker 1500 man publiek. De straatjongens uit Arusha hadden ook al hun vrienden uitgenodigd en het was sowieso opvallend hoeveel (jonge) mannen er in het publiek stonden. Vrouwen wagen zich blijkbaar niet zomaar in zo’n menigte op straat. De voorstelling verliep PERFECT alle techniek deed het bijna vlekkeloos en de kinderen, hoewel een beetje gespannen door de enorme menigte die voor hun stond, zetten een prachtige voorstelling neer. Het publiek was zichtbaar betrokken en enthousiast en na afloop traden spontaan nog een paar straatjongens uit Arusha op met raps. Iedereen tevreden de bus in naar huis en doodmoe maar gelukkig kwamen we in het aardedonker in Moshi aan.
We hebben nog wat ruimte in ons budget en daarom hebben we besloten om niet ‘slechts’ met een selecte groep naar Bagamoyo en Dar es Salaam te gaan, als gepland, maar met de hele groep. Dat kregen ze zaterdag van ons te horen en iedereen natuurlijk heel blij en enthousiast. Maar dat neemt niet weg dat er vanochtend toen er bekend werd gemaakt welke 12 artiesten mee gaan met de rest van de tour wel hier en daar teleurstellingen te verwerken waren. Daddy, één van de ‘social workers’ uit Mkombozi bracht de boodschap heel zorgvuldig en gedoseerd, daarnaast was het echt opvallend hoe een aantal kinderen bemoedigende woorden spraken voor degenen die er helemaal op hadden gerekend bij de geselecteerde groep te horen maar het toch niet werden. De groep van bijna 50 is in de twee weken dat we hebben gewerkt een hechte groep geworden en zelfs deze ‘opsplitsing’ gaat dat niet in gevaar brengen. Maar eerst naar Bagamoyo.
Bagamoyo is het kunstcentrum van Oost Afrika. Er staat een prachtig theater en daar vind aanstaande zaterdag een groot jeugdtheater festival plaats waar onze groep gaat optreden. Daarnaast gaan we met hen de ‘community’ in en een dag naar Dar es Salaam, een uur rijden verderop voor een uitwisseling met een plaatselijke jeugdgroep en een voorstelling op straat zoals die in Moshi en Arusha. Voor ons en de kinderen ook een paar heerlijke dagen aan zee…… bijna net vakantie.
Zondag ochtend vroeg in de bus naar Arusha 70 km en ongeveer 1,5 uur rijden verderop richting de grote wildparken als Serengeti en Ngorogoro. In Arusha traden we op aan de rand van een grote sloppenwijk, eveneens op een stoffig marktterrein. De mensen van Mkombozi Arusha hadden gezorgd voor een heerlijke lunch die ter plekke werd afgeleverd en we konden dus meteen aan het werk. Soundcheck, doorloop, geluidswagen en kinderen die spontaan even een rap of een dans deden en voor we het wisten stond er zeker 1500 man publiek. De straatjongens uit Arusha hadden ook al hun vrienden uitgenodigd en het was sowieso opvallend hoeveel (jonge) mannen er in het publiek stonden. Vrouwen wagen zich blijkbaar niet zomaar in zo’n menigte op straat. De voorstelling verliep PERFECT alle techniek deed het bijna vlekkeloos en de kinderen, hoewel een beetje gespannen door de enorme menigte die voor hun stond, zetten een prachtige voorstelling neer. Het publiek was zichtbaar betrokken en enthousiast en na afloop traden spontaan nog een paar straatjongens uit Arusha op met raps. Iedereen tevreden de bus in naar huis en doodmoe maar gelukkig kwamen we in het aardedonker in Moshi aan.
We hebben nog wat ruimte in ons budget en daarom hebben we besloten om niet ‘slechts’ met een selecte groep naar Bagamoyo en Dar es Salaam te gaan, als gepland, maar met de hele groep. Dat kregen ze zaterdag van ons te horen en iedereen natuurlijk heel blij en enthousiast. Maar dat neemt niet weg dat er vanochtend toen er bekend werd gemaakt welke 12 artiesten mee gaan met de rest van de tour wel hier en daar teleurstellingen te verwerken waren. Daddy, één van de ‘social workers’ uit Mkombozi bracht de boodschap heel zorgvuldig en gedoseerd, daarnaast was het echt opvallend hoe een aantal kinderen bemoedigende woorden spraken voor degenen die er helemaal op hadden gerekend bij de geselecteerde groep te horen maar het toch niet werden. De groep van bijna 50 is in de twee weken dat we hebben gewerkt een hechte groep geworden en zelfs deze ‘opsplitsing’ gaat dat niet in gevaar brengen. Maar eerst naar Bagamoyo.
Bagamoyo is het kunstcentrum van Oost Afrika. Er staat een prachtig theater en daar vind aanstaande zaterdag een groot jeugdtheater festival plaats waar onze groep gaat optreden. Daarnaast gaan we met hen de ‘community’ in en een dag naar Dar es Salaam, een uur rijden verderop voor een uitwisseling met een plaatselijke jeugdgroep en een voorstelling op straat zoals die in Moshi en Arusha. Voor ons en de kinderen ook een paar heerlijke dagen aan zee…… bijna net vakantie.
vrijdag, juni 25
De Tweede Week........
Vrijdag, tweede week van ons project, dat ondertussen ‘AMKA’, ‘ONTWAAK!’ is gedoopt door de kinderen. Tijdens de WK voetbal in Zuid Afrika heeft Nederland gisteren gewonnen van Kameroen. In Tanzania heeft iedereen de hoop nu gevestigd op Ghana, maar in dit Holland – huis waaien nog fier de oranje vlaggetjes met de Nederlandse leeuw. Je kunt wel goed merken dat het feit dat de WK voor het eerst op het Afrikaans continent wordt georganiseerd de afrikanen meer zelfvertrouwen heeft gebracht. Ze zijn er, terecht, heel erg trots op. De aanschaf van een satelliet schotel voor de ontvangst van de zenders die het voetbal uitzenden is een grote hit. De kinderen zitten bijna elke avond aan de buis gekluisterd, en, als het even kan, wij ook.
De tweede week was heel anders dan de eerste. Was in de eerste week de ene dag nog energieker en verrassender dan de andere, in deze tweede week hebben we tijd genomen om het materiaal van de voorstelling te verfijnen en verdiepen. We hadden ook te maken met vermoeidheidsverschijnselen in het team en de deelnemers. Het koude en vochtige weer speelt daarbij ook een grote rol. Het leverde de nodige verkoudheden op en maakte ook dat het ’s ochtends moeilijker ‘opstarten’ was. Cas had enkele dagen malaria en Anneke, onze ‘logistiek medewerker’, ging voor een paar dagen op vakantie naar Ngorogoro en Serengeti. Sami was tijdens het weekend naar Nairobi en op de terugweg vast komen te zitten bij de Tanzaniaanse grens met een bus vol apparatuur voor de voorstelling. Uiteindelijk was pas donderdag het hele team weer compleet en inzetbaar. Veel kwam dus de eerste dagen van deze week terecht bij Dina, de dansdocente, Harrison de muziekdocent, Eddy de circus docent en mijzelf.
Gisteren hebben we voor het eerst de hele voorstelling achter elkaar gespeeld, een doorloop heet dat. 31 minuten zang, dans, spel, acrobatiek. Het decor en de kostuums komen vandaag. Vanmiddag om drie uur spelen we de voorstelling voor het eerst voor publiek in de hal/ het podium van Mkombozi tijdens de ‘try out’. Er zijn posters en flyers in de buurt verspreidt en we verwachten een paar honderd mensen. De kinderen hebben, samen met Sami, een verhaal gemaakt waarin de centrale figuur een straatjongen is die wegens zakkenrollen wordt gearresteerd en in een gevangenis met volwassen criminelen wordt gestopt. Daaromheen spelen het publiek op straat, de politie, de organisaties voor straatkinderen, het onderwijs, de politici, ieder op een eigen manier een rol. Tijdens de voorstelling worden ze allemaal ‘geïnterviewd’ door de Tanzaniaanse televisie en met name tijdens die scènes krijgen de kinderen de kans om het publiek duidelijk te maken wat ze van de heersende mening over straatkinderen vinden en wat hun eigen idee is over hoe straatkinderen zouden moeten worden behandeld en welke rol het Tanzaniaanse publiek en de politiek daarin zouden moeten spelen. Ook het publiek dat naar de voorstellingen komt kijken wordt in de interviews betrokken. Naast deze voorstelling met een ‘boodschap’ is er voor het publiek ook nog een expositie gemaakt waarin, naast portretten van alle 50 deelnemers’ een aantal teksten over straatkinderen centraal staan. Alles wat uiteindelijk de voorstelling en de expositie maakt is door de kinderen zelf bedacht en uitgevoerd.
Toen ik gisteren, na afloop van de doorloop, aan één van de Mkombozi begeleiders vroeg wat hij er van vond zij hij dat hij het opvallend vond dat het echt een voorstelling van de kinderen was geworden. Hun leven, hun boodschap en hun talenten staan centraal en daarnaast is het ook nog een mooie, onderhoudende voorstelling geworden.
Ik ben trots.
zaterdag, juni 19
Hoe kopen?
De schilderijen in de vorige posts waren de mooiste die in de curio shop hangen. Als je snel reageert kunnen we ze voor je meenemen op de terugweg naar Nederland. De jongens maken maken ook mooie dingen van bananenblad zoals je op de hier bijgevoegde foto kunt zien (klein schilderijtje van bananenblad voor € 7,50) ook kun je place mats van dit materiaal bestellen. (prijs tussen € 7,50 en € 10,00)
je kunt ons bereiken per SMS +31 (0) 6 54 66 30 79 zeg dan welk schilderij (I, II, II, IV, of V met de prijs je wilt en ook kun je mailen naar ben.hekkema@gmail.com
Te Koop, schilderijen van de 'Hard Life Curio Shop' medium formaat € 30
Van Boven naar beneden:
I Artiest: Rodgers, Morgan, David,Joseph. Titel 'Park'
II Artiest: Joseph Titel 'Kilimanjaro'
III Artiest Joseph Titel 'Park II'
Alle schilderijen olie/acryl verf op doek
Prijs € 30 + transport kosten
Geen opmerkingen:
I Artiest: Rodgers, Morgan, David,Joseph. Titel 'Park'
II Artiest: Joseph Titel 'Kilimanjaro'
III Artiest Joseph Titel 'Park II'
Alle schilderijen olie/acryl verf op doek
Prijs € 30 + transport kosten
Geen opmerkingen:
Te Koop, schilderijen van de 'Hard Life Curio Shop' klein formaat € 15
Van boven naar beneden:
I artiest: Rodgers Titel 'African Woman'
II artiest: Joseph Titel 'Traditional Dance' (Sukuma)
III artiest: Joseph Titel 'Pwani'
IV artiest: Joseph Titel 'African woman and Chungu'(gemengde technieken)
V artiest: David Titel 'African Village, Kijiji cha kiafrica'
alle olieverf/ acryl verf op doek.
Alle schilderijen Prijs € 15 + transport kosten
I artiest: Rodgers Titel 'African Woman'
II artiest: Joseph Titel 'Traditional Dance' (Sukuma)
III artiest: Joseph Titel 'Pwani'
IV artiest: Joseph Titel 'African woman and Chungu'(gemengde technieken)
V artiest: David Titel 'African Village, Kijiji cha kiafrica'
alle olieverf/ acryl verf op doek.
Alle schilderijen Prijs € 15 + transport kosten
The hard life curio shop
Vorig jaar waren ze ons al opgevallen; de jongens van de hard life curio shop. Ze verkochten kleine tekeningen, kaarten en zaken als sleutelhangers onder andere tijdens onze voorstelling. Dit ondernemerschap word door Mkombozi aangemoedigd, want per slot van rekening komt er ooit weer het moment dat deze jongens het opvangcentrum moeten verlaten en voor een eigen inkomen moeten zorgen. Je geld verdienen met het verkopen van tekeningen en souvenirs aan ‘locals’ en toeristen is in Moshi en Arusha een heel reële optie, hoewel de concurrentie groot is.
We hadden vorig jaar wat foto’s gemaakt van het werk en ook wat tekeningen aangeschaft, maar het artistieke niveau was nu niet zo dat je er meteen in Nederland een handeltje in zou kunnen beginnen. Nu, een jaar later hebben ze zich echter enorm ontwikkelt! Met het door ons achtergelaten materiaal van de voorstelling; verf en katoenen schildersdoek van het decor, hebben ze een aantal schilderijen gemaakt die wellicht zeer goed te verkopen zijn. In de volgende post zie je een paar foto’s van hun werk en mocht je geïnteresseerd zijn dan staat de prijs er meteen bij en hoef je alleen maar een sms-je te sturen naar +31(0) 6 54 66 30 79 en nemen we het schilderij voor je mee.
vrijdag, juni 18
Jumanee (Vrijdag)
Het is vrijdag. Vijf dagen hebben we er op zitten en het lijkt wel een maand. Een prachtige, inspirerende, geweldige maand! Dit vierde project van Cre8 East Africa doet er in heel veel opzichten nog ‘een schepje bovenop’ vergeleken met de projecten in Dunga, Yala en vorig jaar deel I van het EEX project hier. Het talent, de motivatie en de inzet van de kinderen verlangt dat we het uiterste uit ons zelf halen en elke dag vragen ze om meer. Het is bijna ontroerend hoe ze alles wat we ze te bieden hebben niet alleen volledig absorberen, maar er ook onmiddellijk zelf mee aan de haal gaan. Ze brengen heel veel eigen ideeën in, werken ook buiten de ochtend en middag workshops nog door en verrassen ons elke dag weer met wat nieuws of een onverwachte suggestie.
Vorig jaar waren er een paar kids die er uitsprongen omdat ze iets bijzonders te bieden hadden in artistieke zin of omdat ze tijdens de groepsgesprekken veel of bijzondere dingen te zeggen hadden. Diezelfde kinderen zijn er nu ook, maar ook anderen komen nu naar de voorgrond en hebben een grote inbreng. Kinderen die, bij wijze van spreken, vorig jaar niet of nauwelijks zichtbaar waren zijn nu plots het middelpunt van hun dans, rap, muziek of acrobatiek groep. Uit de vragenformulieren die onze Monitoring & Evaluation (M&E) medewerker Turid door de kinderen heeft laten invullen bij aanvang van het project bleek dat de meest opvallende verandering die kinderen noemden naar aanleiding van het project van vorig jaar is dat ze meer zelfvertrouwen hebben gekregen. Dat is vooral te merken aan de kinderen die vorig jaar al deelnamen. De ‘nieuwe’ kinderen noemen het ook tijdens de dag evaluaties als iets heel positiefs. Ze trekken zich aan de meer ervaren kinderen op!
Vandaag wordt al het verzamelde materiaal; de dansen, de acrobatiek act het rap/ muziek nummer en het door de kinderen zelf gemaakte verhaal, samengevoegd tot het ‘skelet’ van de voorstelling. Maandag tot en met donderdag wordt er vervolgens verder ‘ingevuld’ en verfijnd en dan moet volgende week vrijdag de voorstelling ‘staan’. Komend weekend worden alle materialen voor decor en kostuums aangeschaft en begint de beeldende kunst groep met het aankleden van de voorstelling. Annemiek en Cas zijn daarnaast druk met het ontwerpen van de expositie die deel van het decor vormt en met ons zal meereizen door Oost Afrika.
Na volgende week wordt er van de voorstelling met alle deelnemers een ‘afgeslankte’ versie met 10 kinderen gemaakt die naar Bagamoyo, Dar es Salaam, Nakuru, Kisumu en Nairobi reist. Op 10 juli sluiten we de ‘Cre8 on Tour’ af met een voorstelling in het Liberty Center tijdens het Kidzsafari Festival van onze partnerorganisatie Yaden.
Op 11 Juli is de finale van het WK voetbal. Zoals het er nu uitziet niet met een Afrikaans team, maar toch maken we er een feestje van met de kinderen en het team en gaan we met z’n allen kijken, ergens in Nairobi. Althans….. dat is nu de planning. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren voor die tijd dus we wachten af…….
Vorig jaar waren er een paar kids die er uitsprongen omdat ze iets bijzonders te bieden hadden in artistieke zin of omdat ze tijdens de groepsgesprekken veel of bijzondere dingen te zeggen hadden. Diezelfde kinderen zijn er nu ook, maar ook anderen komen nu naar de voorgrond en hebben een grote inbreng. Kinderen die, bij wijze van spreken, vorig jaar niet of nauwelijks zichtbaar waren zijn nu plots het middelpunt van hun dans, rap, muziek of acrobatiek groep. Uit de vragenformulieren die onze Monitoring & Evaluation (M&E) medewerker Turid door de kinderen heeft laten invullen bij aanvang van het project bleek dat de meest opvallende verandering die kinderen noemden naar aanleiding van het project van vorig jaar is dat ze meer zelfvertrouwen hebben gekregen. Dat is vooral te merken aan de kinderen die vorig jaar al deelnamen. De ‘nieuwe’ kinderen noemen het ook tijdens de dag evaluaties als iets heel positiefs. Ze trekken zich aan de meer ervaren kinderen op!
Vandaag wordt al het verzamelde materiaal; de dansen, de acrobatiek act het rap/ muziek nummer en het door de kinderen zelf gemaakte verhaal, samengevoegd tot het ‘skelet’ van de voorstelling. Maandag tot en met donderdag wordt er vervolgens verder ‘ingevuld’ en verfijnd en dan moet volgende week vrijdag de voorstelling ‘staan’. Komend weekend worden alle materialen voor decor en kostuums aangeschaft en begint de beeldende kunst groep met het aankleden van de voorstelling. Annemiek en Cas zijn daarnaast druk met het ontwerpen van de expositie die deel van het decor vormt en met ons zal meereizen door Oost Afrika.
Na volgende week wordt er van de voorstelling met alle deelnemers een ‘afgeslankte’ versie met 10 kinderen gemaakt die naar Bagamoyo, Dar es Salaam, Nakuru, Kisumu en Nairobi reist. Op 10 juli sluiten we de ‘Cre8 on Tour’ af met een voorstelling in het Liberty Center tijdens het Kidzsafari Festival van onze partnerorganisatie Yaden.
Op 11 Juli is de finale van het WK voetbal. Zoals het er nu uitziet niet met een Afrikaans team, maar toch maken we er een feestje van met de kinderen en het team en gaan we met z’n allen kijken, ergens in Nairobi. Althans….. dat is nu de planning. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren voor die tijd dus we wachten af…….
woensdag, juni 16
Moshi revisited
ietwat zon doorbakken (ondanks de wolken) en een beetje moe(zacht uitgedrukt) zit ik hier achter een oude computer in de computerruimte van Mkombozi. Heel veel indrukken opgedaan en heel hard gewerkt de afgelopen dagen. Deel twee van het Engage, Enable, Express project in de opvang voor straatjongens in Moshi, Mkombozi en het was alsof er geen jaar tussen had gezeten. Alhoewel! De kinderen uit het centrum, samen met een groep meisjes en jongens uit de gemeenschap en met een dit jaar grote groep van jongens uit Moshi en Arusha die nog 'gewoon' op straat leven was enorm vooruitgegaan en gegroeid in het afgelopen jaar. Ze heetten ons welkom met een show op zondag middag waar we allemaal diep van onder de indruk waren. Duidelijk te zien was dat ze het materiaal en de 'technieken' die we ze vorig jaar hadden aangeleerd helemaal tot zich hadden genomen en er het 'hunne' mee hadden gedaan. Een hele mooie voorstelling met dans, theater, rap en muziek. Ook de jongens van de 'hard life' art shop hadden hun voordeel gedaan met het project van vorig jaar en vooral van het feit dat we na afloop materiaal voor ZE hadden achter gelaten. Ze hebben nu een oud kippenhok, naast de Mkombozi keuken als expositie ruimte ingericht en binnenkort gaan ze een verkooptentoonstelling inrichten in een Moshi gallery. Ook heel indrukwekkend!
We zijn maandag meteen hard aan het werk gegaan toen we het team eenmaal hadden aangemeld bij de immigratiedienst. In een middag hadden we al dansen, een acrobatek act en een paar scenes en raps geproduceerd. Duidelijk was echter ook dat naast ons project, waar de kids zich duidelijk heel erg op hebben verheugd, ook het WK voetbal hier enorm leeft. Alleen was er geen mogelijkheid om naar de wedstrijden te kijken omdat daarvoor een antenne schotel nodig is in Tanzania. Die hebben we aangeschaft voor een prikkie en nu wordt er broederlijk, na afloop van elke werkdag naar een of twee wedstrijden in Zuid-Afrika gekeken met het geluid van de foefoezela's schallend over het hele terrein van Mkombozi. Iedereen gelukkig!
Er zijn iets meer dan 50 kinderen/ jongeren (9 - 20) die dit keer deelnemen. Veel jongens echt rechtstreeks van de straat. Onverzorgd, heel armoedig gekleed, brutaal en verlegen tegelijkertijd en ook te stoer om meteen deel te nemen aan zoiets als een dans of een liedje. Nee!, dan liever een macho gangster rap. Maar vandaag zag ik er een paar toch ook maar eens voorzichtig de danspassen uitproberen en ook de circus leraar, een ' local',heeft de goede toon te pakken en haalt ze over om eens acrobatiek of jongleren te proberen.
Vandaag was de dag van het Afrikaanse kind en met elkaar hebben we opGetreden op een theater festival ter ere daarvan. Het publiek reageerde heel enthousiast op de voorstelling die we van het in twee dagen verzamelde materiaal in elkaar hadden gezet. We hebben ook echt een uitzonderlijk gemotiveerd, hier en daar heel getalenteerd en altijd hard werkende groep jonge mensen bij elkaar. Hoewel het vermoeiende en lange dagen zijn is het alleen al daarom iedere dag een cadeautje om met ze te mogen werken.
We zijn maandag meteen hard aan het werk gegaan toen we het team eenmaal hadden aangemeld bij de immigratiedienst. In een middag hadden we al dansen, een acrobatek act en een paar scenes en raps geproduceerd. Duidelijk was echter ook dat naast ons project, waar de kids zich duidelijk heel erg op hebben verheugd, ook het WK voetbal hier enorm leeft. Alleen was er geen mogelijkheid om naar de wedstrijden te kijken omdat daarvoor een antenne schotel nodig is in Tanzania. Die hebben we aangeschaft voor een prikkie en nu wordt er broederlijk, na afloop van elke werkdag naar een of twee wedstrijden in Zuid-Afrika gekeken met het geluid van de foefoezela's schallend over het hele terrein van Mkombozi. Iedereen gelukkig!
Er zijn iets meer dan 50 kinderen/ jongeren (9 - 20) die dit keer deelnemen. Veel jongens echt rechtstreeks van de straat. Onverzorgd, heel armoedig gekleed, brutaal en verlegen tegelijkertijd en ook te stoer om meteen deel te nemen aan zoiets als een dans of een liedje. Nee!, dan liever een macho gangster rap. Maar vandaag zag ik er een paar toch ook maar eens voorzichtig de danspassen uitproberen en ook de circus leraar, een ' local',heeft de goede toon te pakken en haalt ze over om eens acrobatiek of jongleren te proberen.
Vandaag was de dag van het Afrikaanse kind en met elkaar hebben we opGetreden op een theater festival ter ere daarvan. Het publiek reageerde heel enthousiast op de voorstelling die we van het in twee dagen verzamelde materiaal in elkaar hadden gezet. We hebben ook echt een uitzonderlijk gemotiveerd, hier en daar heel getalenteerd en altijd hard werkende groep jonge mensen bij elkaar. Hoewel het vermoeiende en lange dagen zijn is het alleen al daarom iedere dag een cadeautje om met ze te mogen werken.
vrijdag, mei 28
Op naar Kilimanjaro!
Nog twee weken en dan gaan we voor ons vierde project naar Tanzania. Een project van vier weken dit keer. We maken een voorstelling met 50 kids uit Moshi en Arusha. Straatkinderen, ex- straatkinderen en kinderen uit de gemeenschap die nog wel thuis wonen of in opvanggezinnen. Ik kijk er enorm naar uit. Het was vorig jaar Juni zo'n feest om met deze groep te werken! Creatief, gemotiveerd en ontzettend aardig, zeg maar lief.... Ik zie er tegen op om vier weken keihard aan de slag te gaan in de tropen na een lang jaar van hard werken in Amsterdam. Maar het gaat vast heerlijk worden en al is het geen vakantie het is in ieder geval heel anders dan de dagelijkse routine van fietsen, praten en leven in de grote stad. Ik ga proberen om nu en dan eens wat op deze blog te zetten of op facebook en misschien lukt het me zelfs om nu en dan wat video of foto's op te laden.
Abonneren op:
Posts (Atom)