De prehistorie, zoals we dat zo mooi noemen in het westen, is hier nog maar net afgelopen. Pas toen de Engelsen en Duitsers in de negentiende eeuw oost Afrika koloniseerden betekende dat de overgang naar wat we ‘de moderne tijd’ noemen. In die korte periode is in Kenya dus bijna net zoveel bereikt als waar we in Europa 2000 jaar over hebben gedaan. En dat terwijl hier toch eigenlijk geen noemenswaardige conflicten nodig waren om tot een staat en een min of meer nationale identiteit te komen. Er was natuurlijk de onafhankelijkheidsstrijd (mau mau) en er zijn wat conflicten en rellen tussen de verschillende stammen geweest en die zijn er nog. Maar vergeleken met de eindeloze oorlogen, met als dieptepunt de twee wereldoorlogen in de 20ste eeuw, in Europa doen ze het hier in Kenya echt een stuk beter.
Sommige stammen verzetten zich tegen de hun opgelegde modernisering. Met name de Masai staan er om bekend dat ze zeer hechten aan hun tradities en levenswijze. Maar de gemiddelde Keniaan omarmt de moderne tijd zeer bereidwillig.
Modern zijn betekend een televisie hebben, of minstens een (transistor) radio en die dan altijd zeer luid aan hebben staan. Liefst beide tegelijk. Nu ben ik opgevoed met de regel dat de tv uit gaat wanneer er bezoek is, hier gaat hij juist aan zodat het erg moeilijk wordt om een beschaafde conversatie te voeren. Modern zijn betekend ook een mobieltje hebben en daar zo mogelijk veel en opzichtig, gebruik van te maken. Wanneer je weinig geld hebt vooral in de vorm van flashen (bellen zonder op te nemen als een soort van moderne tamtam taal) of sms-en. Wanneer je wel geld hebt voor een ‘scratch card’ (beltegoed) door er luidruchtig in een restaurant of de bus mee te bellen. Hippe schoenen, hippe muziek, hippe kleding (bling bling is the thing) hip taalgebruik (Mombasa slang), fast food dat alles maakt je een man of vrouw van deze tijd en dus ‘modern’. Over veel tradities en zelfs over de stammentaal wordt door veel mensen vaak laatdunkend gedaan of op z'n minst als iets dat ouderwets is. In modern Mombasa spreek je Kiswahili, ook al is dat niet je stammentaal. In Nairobi is Engels de voertaal.
Op televisie zie je vooral veel soaps en films uit de VS en andere 'soap' producerende landen als Australië en Mexico. Verder wordt hier iedere ochtend CNN (Londen versie) uitgezonden en zijn er regelmatig documentaires over bepaalde onderwerpen te zien. Toch is de informatie voorziening hier een stuk minder dan we in Nederland gewend zijn. Het nieuws bestaat vaak vooral uit nationale onderwerpen gemengd met al dan niet triviale zaken. Geld om te reizen hebben mensen hier niet zodat veel Kenianen, misschien wel de meeste, nog nooit één van hun eigen prachtige wildparken heeft bezocht en nauwelijks weet hoe een olifant er van dichtbij uit ziet. Gisteren was er een gast uit Eldoret (westen van Kenya) op bezoek. Ik was bijna aangedaan door zijn reactie op het zien van de zee en het strand en angst die hij had om met de ‘ferry’over te steken naar Likoni.
De overgang van de ijzertijd naar de post industriële tijd gaat met zevenmijlslaarzen en daarbij worden hier en daar natuurlijk wel eens wat details gemist. Maar nogmaals; ik heb grote bewondering voor wat er in Kenya al is bereikt en hoe de mensen hier proberen de moderne tijd te omarmen zonder de eigen cultuur en geschiedenis al te veel schade aan te doen. Ook de manier waarop iedereen hier de vrijheid heeft om traditie en religie te beleven zou een voorbeeld kunnen zijn voor het toch in basis ‘intolerante’ Europa. Hindu tempel, moskee en diverse christelijke kerken staan hier in Mombasa vreedzaam naast elkaar in al hun pracht en praal en dat al heel lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten